Oud & Nieuw, Wellington en de Interislander

Oud & Nieuw, Wellington en de Interislander

Kia Ora,

Bij het vertrek uit New Plymouth regent het pijpenstelen, het lijkt wel een beetje op Nederland, minus het hoge water. De route tot en met Whanganui is vrij saai en de regen maakt het er niet veel beter op. Je rijdt door een glooiend landschap, met links en rechts koeien, schapen en soms en soms een verdwaalde wandelaar die langs de State Highway aan het wandelen is. Wij hadden op de heenweg, net buiten Whanganui, richting New Plymouth ook een boerderij winkel gezien, Windermere Berry Farm en zijn hier gestopt. Je kan op de boerderij zelf aardbeien plukken en in de winkel allerlei bessen, jam en honing kopen. Wij hebben zelf genoten van pannenkoeken met verse aardbeien, slagroom, jam en ahornsiroop met een kop koffie en een als toetje een ijsje. Inmiddels was de regen ook weer terug en pas toen het redelijk droog was zijn we verder gereden. De weg verder naar Wellington is tot Levin vrij saai en plat. Je passeert ook Foxton waar een windmill ‘De Windmolen’ staat en waar je aantal Nederlandse dingen kunt kopen. Aangezien we hier eerder zijn geweest zijn we deze keer doorgereden. Vanaf Levin ga je de bergen in en met gemiddeld 8% moest onze SUV ook nog aardig werken. Eenmaal in Wellington wordt de weg vrij smal en kronkel je scherp naar beneden, maar heb je een prachtig uitzicht op de stad en de baai.

Oud en Nieuw

Onze aankomst in Wellington is 31 december en dus vieren wij oud en nieuw in de stad. Eenmaal bij onze appartementen aangekomen hebben we de bagage uitgeladen en moesten we de auto parkeren. Dit was een hele beleving, omdat in Wellington de parkeerplekken zowel op straat als in de parkeergarages krap zijn. Wij moesten de auto in een parkeergarage zetten en hebben dit met zijn tweeën gedaan, waarbij 1 buiten de auto stond om te kijken of de bumper niet de muur raakte en de zijkant niet de pilaar aantikte. In Nieuw-Zeeland is een grote SUV prettig om mee te rijden, maar nu hadden we graag een kleine Toyota Aygo gehad. Zonder krassen hebben we de auto geparkeerd en zijn wij naar Dockside gelopen om daar gezellig te gaan eten. Toevallig waren we 13 jaar geleden met oud en nieuw ook in Wellington en was er niet veel te zien of te doen. Deze keer was het anders, bij Whairepo lagoon zijn allerlei optredens en is er om 12 uur een vuurwerkshow die 3 minuten duurt. Het weer werkt mee en het is nog steeds een graad of 20 als we het nieuwe jaar ingaan. De sfeer is heel gezellig, maar zodra de vuurwerkshow is afgelopen is er een ware exodus van mensen die terug gaan naar huis, of de club in. Na een dag reizen waren wij ook toe aan ons bed en zijn ook richting ons appartement gegaan op Willis Street.

Wellington

De volgende ochtend zijn wij allemaal vroeg wakker (7 uur) en besluiten om even rustig te ontbijten en de stad in te gaan. Vanuit ons appartement is het ongeveer 25 minuten lopen naar ‘Old’ St Paul’s, de oude kerk in Wellington, gemaakt uit hout. De kerk is klein en valt weg in de hoogbouw eromheen. Het interieur is bijzonder, maar de kerkbanken zijn net zoals in Nederland, hard om op te zitten. Vanaf old St. Paul’s zijn wij langs het Nieuw-Zeelandse parlementsgebouw gelopen richting de Wellington Cable Car. Met de Cable Car kan je naar een hoger gedeelte van Wellington, waar de botanische tuinen zich bevinden. Vanaf de top van de heuvel heb je een schitterend uitzicht op de stad en kan je de gehele baai zien waarin Wellington ligt. In tegenstelling tot het ‘normale’ weer voor Wellington, was het zonnig en vrijwel windstil en was de wandeling door de tuinen aangenaam. Met name de rozentuin is prachtig en je ruikt het zodra je in de buurt bent.

De volgende dag hebben we met ons achternichtje Amy (dochter van André en Katryn) afgesproken. Amy woont in Wellington en we rijden via kronkelwegen naar haar toe om gezamenlijk naar een natuurpark ‘Zealandia’ te gaan om te wandelen. Dit park is een aanrader wat ons betreft, het is vlak buiten de stad en je kan er prachtig wandelen. Langs het pad staan houten pilaren waar de ‘Weta’, een soort van grote krekel in kan zitten om te schuilen gedurende de dag en de winter. Even verderop is er een reservaat waar de Takake, een uit de kluiten gewassen meerkoet, rondloopt. Helaas hebben wij er geen gezien, maar ze zijn ook zeldzaam en bedreigt. Even verderop verblijven een aantal Tuatora, een soort van leguaan, die alleen in Nieuw-Zeeland voorkomt. Wij willen nog richting de dam lopen om van het uitzicht te genieten en komen onderweg nog langs een voederplaats. Deze voederplaats is voor de Kaka, een inheemse bedreigde papegaai, die door op een klepje te gaan staan, bij eten kan. Dit is een van de papegaaien die voorkomen in Nieuw-Zeeland, naast de Kakapo en de Kea. Ondertussen is het ook lunchtijd en zijn we op een bankje gaan zitten om ons broodje kaas te eten, we blijven Nederlanders. Boven ons zit een Tui die we ook eindelijk kunnen fotograferen, maar de vogel besloot dit niet te waarderen en heeft Jan Willem voorzien van een donatie. Eenmaal op de dam kan je zien hoe groot het park is, wat vrij van ongedierte wordt gehouden en zich over een gehele vallei uitstrekt. Inmiddels is het ook tijd om terug te gaan richting de stad om Te Papa, het nationale museum van Nieuw-Zeeland te bezoeken.

Een bezoek aan Te Papa hoort wat ons betreft aan een bezoek bij Wellington. Het museum heeft een hele mooie afdeling waar de inheemse dieren en het verhaal achter de inheemse flora en fauna wordt uitgelegd. Daarnaast heeft het een gedeelte met de geschiedenis van de kolonisten en de immigranten die na de 2^e Wereldoorlog zijn aangekomen. Het meest aansprekende is misschien wel het gedeelte waarin de Maori geschiedenis wordt tentoongesteld. Het verdrag van Waitangi is hier ook te zien (het verdrag tussen de Maori en de Engelse Kolonisten), waarbij opvalt de Maori tekenen met een kruisje of een tekening, waaruit blijkt dat ze eigenlijk niet konden lezen wat er op papier stond. Het is nog steeds een gevoelig onderwerp en een van de houten tableaus met het verdrag erop is met graffiti door activisten zwart gemaakt. Om de dag af te sluiten zijn wij met Amy uit eten gegaan en hebben afscheid genomen. De volgende dag moeten we om 6 uur ’s ochtends opstaan om de Interislander ferry richting Picton te halen, dus is het weer een avond op tijd naar bed.

De Interislander

Dit blog is op de Interislander geschreven, dit is een van de ferry’s die vaart tussen Wellington en Picton. Op deze ferry gaat van alles en nog wat mee, mensen, dieren, auto’s, vrachtauto’s en zelfs een trein kan binnenkort mee! Het voordeel van de Interislander is dat wij onze Hertz huurauto hier kunnen inleveren en dan een klein stukje lopen naar de vertrek terminal. Als je zelf richting Nieuw-Zeeland gaat en van het ene naar het andere eiland wilt, kijk of de huurauto mee kan op de ferry, of dat je, zoals bij Hertz, de auto aan de ene kant inlevert en aan de andere kant weer een andere krijgt. De tocht duurt ongeveer 3,5 uur en je vaart vanuit de baai van Wellington via de Cook Strait naar het Fjord (in Nieuw-Zeeland: Sound) wat toegang geeft tot Picton waar de ferry aankomt. Aan boord zijn er diverse dingen te doen zoals een film kijken, even lunchen in het restaurant, of bij mooi weer genieten van het uitzicht bovenop dek 10. Wij hebben geluk, want het is prachtig weer en de zee is kalm. Vanaf Picton gaan wij via Blenheim door naar Nelson, waar we in een motel in de stad verblijven. Nu is even de vraag of Hertz wel de juiste auto klaar heeft staan, maar later meer daarover.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. foto's volgen later.

Gelukkig Nieuwjaar!

Kia Ora,

Vanuit de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington, wensen wij jullie een gelukkig nieuwjaar en een voorspoedig 2024!

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

(New) Plymouth, Plensregen en het Portugees oorlogsschip

Kia Ora,

Na ons vertrek uit Ohakune hebben we onderweg een luchtpauze ingelast en zijn wij gestopt op de Vinegar Hill Campground. Dit is een kampeerplek van de Regional Council (gemeente) waar je kan kamperen. Het ligt tussen Hunterville en Ohingaiti, aan de Rangitikei Rivier waar je in kunt zwemmen. De weg van Waiouru tot Bulls gaat langs deze rivier en onderweg rijd je door de kloof die de rivier heeft gemaakt door de loop van de jaren, zeker een bezoekje waard! De weg verder richting New Plymouth is vrij saai en eentonig, dus we zijn blij als we eenmaal ter plekke zijn.

New Plymouth

Wij verblijven in de Auto Motor Lodge, waar wij 2 kamers hebben. De ene kamer is deels gerenoveerd en de ander is oud en versleten met vieze banken erin. Bij inspectie van de magnetron zaten de erwten van de vorige bewoners er nog in, ‘sorry meneer’ was het antwoord. Wij kunnen dit motel dus ook niet aanraden helaas. Bij aankomst is het ook mistig en grijs en was eigenlijk een van de eerste dagen dat we de zon niet gezien hebben. De volgende ochtend zijn wij op pad gegaan naar het doel van ons verblijf, Mount Egmond (Mount Taranaki) om een wandeling op en rond de berg te doen.

Plensregen

De weg richting Mount Egmond vanaf de noordzijde is een vrij eenvoudige weg totdat je bij de voet van de berg komt. De weg wordt direct een stuk smaller en er kunnen 2 auto’s elkaar precies passeren. De weg gaat met een behoorlijk hellingspercentage naar boven en kronkelt zich door een dicht begroeid landschap. Dit was ook de eerste rit en rij ervaring voor Joost met een stuur aan de rechterkant en links rijden (rechts lange bocht, links korte!) en dat vond hij voor de eerste keer ook even voldoende. Onderweg begon het al te regenen, maar eenmaal boven is het helemaal bar en boos. We hebben de auto geparkeerd en zijn heel snel het visitor (visitor) center ingegaan. Eenmaal binnen is het duidelijk dat het weer alleen maar slechter wordt én het sneeuwt op de top. In het centrum zelf is er uitleg over de berg, de omgeving en de flora en fauna. Daarnaast is er een overzicht van de diverse wandelroutes en is er een ranger van het Department of Conservation (ministerie van natuurbehoud) die je graag uitleg geeft en kan adviseren welke wandelingen toegankelijk zijn op dit moment. Ondanks het slechte weer zijn er toch helden die in volledige regenkleding buiten gaan wandelen, maar heel blij zijn als ze bij het centrum een warm kopje koffie of thee kunnen krijgen. Voor ons is het helaas te slecht en besluiten terug te rijden naar het motel om hopelijk later in de middag nog even het strand op te kunnen.

Portugees oorlogsschip

Na de lunch en een spelletje lijkt het wat droger te worden en zijn we richting het strand gelopen. Omdat het een vulkanisch gebied is, is het strand zwart en door de storm van afgelopen dagen ligt er veel rommel en drijfhout. Het weer lijkt ook iets beter te worden, de bewolking is aan het breken en de zon begint te schijnen. Op het strand liggen allemaal blauwe blaasjes en het lijkt er bezaaid mee, maar sommige blauwe blaasjes hebben ook een soort van zeil en tentakels als een kwal. Dit zijn de resten van een Portugees oorlogsschep (blue bottle), een zeer giftige staatkwal, maar het is geen echte kwal, het is een verzameling van 4 soorten poliepen die samenwerken. Als je de tentakels aanraakt, ookal is het organisme dood, kan het nog steeds steken en krijg je een allergische reactie of mogelijk erger: Afblijven dus. Ondanks dat werd er nog gezwommen in de zee tot onze verbazing, wij wilden pootje baden, maar met al het blauw om ons heen hebben we dat overgeslagen. Eenmaal terug in het motel hebben wij Fish and Chips besteld en wortelen erbij gekookt en gelukkig zat er geen melk in het beslag, dus Joost kon ook mee-eten.

Wij zijn op New Plymouth Airport bij Hertz langsgegaan om te zorgen dat onze auto op het zuidereiland groot genoeg is voor de bagage. We hebben categorie J, wat een 4X4 SUV uit de middenklasse is. Op dit moment hebben we een Mitsubishi Outlander, maar het alternatief is een Nissan X-Trail of een Kia Sportage. Alleen de Outlander is groot genoeg, de anderen hebben een te kleine achterbak. Bij Hertz lag ook een folder van het New Plymouth Lights Festival wat in het Pukekura park plaatsvind. Dit leek ons leuk en wij zijn ’s avonds hier naartoe gereden en hebben de auto bij de paardenrenbaan geparkeerd en verder gaan lopen. Het park is prachtig verlicht en er zijn diverse lichtcreaties, kunstwerken en is er een gezellige sfeer. De kunstwerken zijn indrukwekkend en sommige hebben ook geluidseffecten erbij, zoals de verlichtte apen met apengeluiden en een botanische tuin van lampen met rustgevende muziek. Daarnaast kunnen de kinderen (en volwassenen!) zich laten schminken met fluoriserende verf en zijn lopen mensen rond met allerlei lichtmaskers, glow in the dark hoedjes en lichtsabels. De wandeling is ook bijzonder omdat je door een tropisch park rondloopt, of zoals Joost verwoordde net alsof Burgers Bush verlicht is. Dit was ook het hoogtepunt van New Plymouth en helaas door het weer hebben we geen wandeling gedaan, maar wij hebben begrepen dat het ook heel veel regent hier en als je komt goed voorbereid moet zijn met wandelkleding. Ons advies zou zijn om dit deel over te slaan, het is echt een aardig stuk rijden en misschien daardoor ook niet de moeite waard.

Morgen vertrekken wij richting de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington, waar wij oud en nieuw zullen vieren en met ons achternichtje Amy afgesproken hebben, zij woont namelijk in de stad.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. Dank voor alle reacties!

Mount Doom, Ohakune & Gloeiwormen

Kia Ora,

Vanaf nu gaan we richting wat meer onzeker weer. De voorspelling is bewolkt en van tijd tot tijd een bui. Tot op heden hebben wij namelijk heerlijk zonnig weer gehad, met temperaturen tussen de 19 en 28 graden en ’s nachts 16 graden minimaal. Eigenlijk hebben we tot nu toe heel veel geluk gehad en gekleed in een t-shirt en korte broek het grootste deel van het Noordereiland doorkruist.

Mount Doom

Nu is dit stukje Nieuw-Zeeland zeer leeg en is er slechts 1 attractie, het nationale park waar ook het skigebied Whakapapa ligt en Mount Ngauruhoe (Mount Doom uit de Lord of the Rings films). Toch is er nog een extra iets te zien, wat je niet moet missen.In Ohakune verblijven wij in The Peaks Motor in, wat een eenvoudig motel is. Voor 1 nacht is het voldoende, voor een langer verblijf zouden wij iets anders aanraden. Onderweg vanuit Taupo zijn wij Mount Ruapehu opgereden en het skigebied Whakapapa even bezocht. Het uitzicht vanaf de gondel onderaan is bijzonder, je ziet de gehele omgeving en de berg steekt er met kop en schouders bovenuit. Mount Ruahpehu is een voormalige vulkaan, waarbij de naast gelegen Mount Ngauruhoe nog actief is. Het is dus bijzonder om in een vulkanisch gebied toch een skigebied te hebben en de omgeving ziet er ook totaal anders uit dan enig vergelijkbaar skigebied in Europa. We hadden het idee om verder de berg op te gaan en een wandeling te maken, maar omdat de top in de wolken zit hebben we dit niet gedaan. Wel zijn wij een wandeling gaan maken naar een waterval aan de voet van de berg, waar het smeltwater door stroomt.

Ohakune

Na de wandeling bij Mount Doom zijn wij doorgereden naar het motel en hebben daar gegeten en even een kleine wandeling door het dorp gemaakt. Wij zijn er 13 jaar geleden ook geweest, maar nu viel op dat er veel winkels leeg stonden en alles achteruit is gegaan. Ohakune is een skidorp wat in de winter vooral de bezoekers huisvest voor het skigebied Turoa en in de zomer veelal wandelaars of zoals wij, mensen op doortocht. In het algemeen zien wij een achteruitgang in vergelijking met 13 jaar geleden, maar vooral in de rurale gebieden. De steden en grotere plaatsen daarentegen lijken te profiteren van de groei. Ohakune is ook geen bestemming maar een verblijfplaats, je kan ook in het plaatsje ‘National Park’ verblijven als je dichter bij Mount Doom wilt overnachten.

Gloeiwormen

Dezelfde avond zijn wij nog naar Kakahi gereden om daar het lichtspektakel van de gloeiwormen te aanschouwen. Dit zijn de larve van een kleine mug (type: Arachnocampa luminosa) die licht gebruikt om zijn prooi te lokken. Er zijn diverse plaatsen in Nieuw-Zeeland waar gloeiwormen te zien zijn, maar sommige zijn moeilijk te bereiken en de meeste zijn betaald. Wanneer je naar Kakahi rijdt moet je het dorp door en rijdt je Te Rena road totdat je voor een ‘donker’ gedeelte kan parkeren. Dit is een oude uitgraving van het land, waar een spoorweg zou moeten komen, maar nooit is aangelegd. Deze plek is ideaal voor de gloeiwormen en daarom zijn ze hier te vinden. Na een korte wandeling vanaf de auto hebben wij de eerste blauwe ‘lampjes’ gezien aan de wand. Wij waren vrij vroeg (kwart over negen, na tien uur is beter) en het was nog niet geheel donker. Naarmate het donkerder werd, gingen er steeds meer lichtjes branden. Het is magisch om te zien en wij waren, met een 4 tal Indiërs, de enige die hier liepen. Het lijkt erop alsof er overal kleine ledjes hangen, die in het donker een sterrenhemel vormen. Het is een uniek schouwspel wat wij niet wilden missen en ook blij zijn dat we hiervoor toch een uur heen en terug hebben gereden. Onze reis gaat ook nog langs Hokitika, daar zijn de gloeiwormen ook te vinden, met het grote verschil dat deze plek niet op kaarten of wegwijzers staat en in Hokitika wel, dus verwachten wij meer drukte.

De volgende dag hebben wij onze spullen gepakt om een rit van 4 uur te maken richting New-Plymouth waar wij op Mount Egmond (Mount Teranaki) een wandeling willen maken. Het weer was inmiddels aan het omslaan, de hele sterke wind was hier een aankondiging van.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. De foto’s volgen later.

Rotorua, Taupo en een andere auto…

Kia Ora,

Eenmaal in Rotorua aangekomen weten we ook zeker dat we op de juist plek zijn. Het stinkt er naar rotte eieren door de zwavel en vanuit de put tegenover het motel rookt het. We bevinden ons in een vulkanisch gebied waar van alles en nog wat te zien is. Door Nieuw-Zeeland heen loopt een breuklijn van tektonische platen. Deze platen schuiven over elkaar waardoor er aardbevingen ontstaan (Christchurch de meest recente en verwoestende) en er geologische activiteit is. Wij beginnen onze geologische reis in Rotorua.

Rotorua

Eenmaal aangekomen in het Bella Vista Motel in Rotorua hebben wij even geslapen en zijn we vervolgens op pad gegaan. Dit hotel ligt naast het Kuirau thermische park wat gratis toegankelijk is en een aardige indruk geeft wat je verder kan tegenkomen in de buurt. Wij zijn begonnen bij het meer waar zeer veel stoom vanaf komt door de hitte van het water. Door de combinatie van het bijzondere meer en de mist is er een wat mystieke sfeer en is het zeker de moeite waard om even bij stil te staan. Even verderop is er een modderpoel, die door gasopbouw blubber spuwt. Wanneer je doorloopt kom je uit bij de rokende gaten, waar je duidelijk de zwavelopbouw ziet. Aan het begin van het park (vanuit het centrum gezien) is er een overdekt bad, waar water uit een thermische bron doorheen stroomt. Aangezien het weer wat dubieus was en het regende hebben wij hier even met onze voeten in het zéér hete water gezeten totdat het weer droog was. Het water is zo warm, dat wanneer je eruit stapt je benen rood zijn van de hitte.

Het is vandaag ook eerste kerstdag en ons kerstmaal bestond uit aardappelen, vlees en koolsla, met als toetje een mandarijn. Dit is ook een van de weinige dagen dat alles dicht is en je dus moet zorgen dat je voorraad hebt. Zelfs de grote gele M is deze dag gesloten. Het motel had een ‘kookplaat’, maar daar kon je niks mee koken, wij hebben van de eigenaren een electrische kook/bakplaat gehad waarmee we een poging gewaagd hebben om er iets van te maken. Wij kunnen dit motel dan ook niet aanraden, anders dan er te overnachten en elders te eten.

De tweede kerstdag zijn wij ’s ochtends vroeg opgestaan en gaan wandelen bij Sulphur point. Je kan de wandeling vanaf 2 kanten beginnen, maar je moet heen- en teruglopen, wat al met al 2 uur duurt. Het ene punt is bij Whakarewarewa Rugby Club, de andere bij het Sudima Hotel. Voordat je aan de wandeling begint wordt duidelijk gemaakt dat er waterstofsulfide in de lucht zit en je hier nadelige gevolgen van kan ondervinden, daarnaast moet je op de paden blijven omdat je mogelijk bij aanraking met het water of andere zaken je kan verbranden of erger. Ondanks dit hebben we het toch gedaan, aangezien er ook mensen (op leeftijd) aan het fietsen waren en er ook een hardloper ons tegemoet kwam. Het is een bijzonder gezicht om de diverse warmwaterdampen te zien uit de verschillende poelen en ook uit het lake Rotorua. Er leven zelfs dieren in dit zeer giftige water en de meeuwen hebben schijnbaar geen probleem mee om hun dagelijkse dosis waterstofsulfide te inhaleren. Sommige vogels zien wij zelfs uit het thermische water drinken tot onze verbazing.

In Rotorua zijn nog meer thermische gebieden, onder andere Te Puia (met geiser) en Wai o Tapu (meerkleurige stoommeren), maar Te Puia hebben wij vorige keer bezocht en Wai o Tapu hadden we geen tijd voor. Het loont om van te voren even te kijken wat je wilt doen, want wij hadden ook nog het idee om langs de nationale Kiwi broedplaats (National Kiwi Hatchery) te gaan, maar helaas waren zij volgeboekt tot 6 januari.

Taupo

De weg van Rotorua naar Taupo is goed op cruise control te rijden, op 2 kloven (gorges) na, die zeer scherpe bochten hebben en aardige hellingen. Het landschap veranderd ook direct als je de hoek om bent, van een bochtige bergweg naar een rechte weg door een glooiend landschap. Taupo zelf is een zeer toeristisch en heeft een bruisend centrum. Het meer van Taupo is het grootste van Nieuw-Zeeland en prachtig helder. De avond van aankomst zijn wij even gaan zwemmen en dat was heerlijk verfrissend. Het leuke is dat wij vanuit onze appartementen (the village resort) een klein stukje lopen en aan het strand kunnen gaan liggen. Ook hier heb je de aanwijzingen van de geschiedenis, zeker wanneer je een steen van het strand in het water gooit en die vervolgens blijft drijven, het is namelijk puinsteen.

De volgende dag zijn wij op pad gegaan naar de Craters of the Moon (maankraters) en de Huka Falls. De Craters of the Moon zijn een verzameling rookgaten waaruit hete stoom met een sterke zwavelgeur komt, waarbij ook de begroeiing bijzonder is. Doordat de ondergrond verschillende temperaturen heeft komen er verschillende planten voor die de hitte beter of minder kunnen tolereren. Ook zijn er planten die uitsluitend in deze thermische hitte groeien omdat in de winter een microklimaat ontstaat waar de planten niet in bevriezen. De wandeling duurt ongeveer een uur, maar met even wat foto’s nemen en van het uitzicht genieten zijn we toch een anderhalf uur onderweg. Vlakbij zijn ook de Huka Falls, dit zijn watervallen die prachtig azuur blauw zijn en waar het water vanuit Lake Taupo stroomt richting de zee. Je volgt de borden en parkeert de auto en loopt in ongeveer 5 minuten naar de watervallen toe. Het is vandaag wel extreem druk, zowel voor onze Nederlandse begrippen en helemaal voor Nieuw-Zeelandse, er zijn busladingen mensen die de Falls komen bekijken. Mede door de kleur en de enorme kracht en bijbehorende lawaai zijn ze indrukwekkend. Op de terugweg hebben we nog even boodschappen gedaan en zijn we weer even gaan afkoelen aan Lake Taupo. Diner bestond uit een Sirloin Steak op de barbecue, met salade en knoflookstokbrood. Natuurlijk hoort er ook nog een Nieuw-Zeelands wijntje bij, wij zijn vooral gecharmeerd van de witte pinot gris.

Morgen vertrekken wij richting Ohakune en passeren wij op de reis Mount Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom uit de Lord of de Rings films. Vorig bezoek aan Nieuw-Zeeland wilden we een rondje rond deze berg vliegen, maar helaas ging dat niet door vanwege het weer en nu is het bedrijf achter de vlucht failliet. Gelukkig kunnen we hem ook gedeeltelijk beklimmen. Aan de beweging hebben wij geen tekort, we halen makkelijk onze stappen volgens de stappenteller..

Een andere auto…

We hebben nog steeds onze Mitsubishi omdat er geen andere auto’s beschikbaar zijn bij Hertz, zowel in Rotorua als Taupo ter vervanging. We hopen dat hij alleen een vreemd geluid blijft maken en het tot Wellington volhoud. En volgens de medewerkers van Hertz moeten we bij problemen ‘gewoon het 0800 nummer’ bellen, dat hopen we niet te doen.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. De foto’s volgen later

Whitianga, Hot Water Beach en Cathedral Cove

Kia Ora,

Langzaam gaan we afzakken richting het midden van het Noordereiland. Dit betekent ook dat we meer en meer in de drukte gaan komen. Opvallend hier in Whitianga is dat het eigenlijk heel rustig is en het in vergelijking met Paihia ook minder bruisend is. Misschien heeft dat ook met de lokale bewoners te maken, er wordt een complete ‘retirement community’ (bejaarden gemeenschap) gebouwd.

Whitianga

Wij zitten in de Crowsnest (Kraaiennest) appartementen met 2 slaapkamers, 2 badkamers, woonkamer annex keuken en een groot balkon met uitzicht op de zee. De zee zelf is ongeveer 50 meter lopen en het water is kristalhelder en een tikkeltje fris. De eerste dag hebben wij vooral gebruikt om even bij te komen, het dorp in te gaan en even op strand te zitten. In het dorp was ook een farmers market (boeren markt) met van alles en nog wat te koop. Aangezien wij nog fruit nodig hadden hebben wij biologische pruimen en onbespoten mandarijnen gekocht. Het eten hier in Nieuw-Zeeland is iets duurder dan in Nederland, zowel de kilo pruimen als mandarijnen waren $6, wat ongeveer 3,60 is, maar de smaak is vaak wel beter.

Hot Water Beach

Op een 45 minuten rijden van Whitianga ligt Hot Water Beach (heet water strand) wat op ons lijstje stond om te bezoeken. De plaats heeft haar naam te danken aan een ondergrondse warm water bron die op het strand in de zee stroomt. Je kan 2 uur voor tot 2 uur na het laagtij een gat in het strand graven waaruit deze bron dan opborrelt. Het water is zelfs zo heet dat je er een ei in kunt koken en laten schrikken in het zeewater. Wij hebben geparkeerd op de eerste parkeerplaats en zijn het strand opgelopen om te kijken waar we moeten zijn, maar dat is vrij makkelijk te zien. De plek waar je kunt graven naar het hete water is ook maximaal 4 a 5 meter breed, dus het is een gezellige mierenhoop waar iedereen met de schep druk in de weer is. Je graaft je eigen ‘zwembad’ wat je moet beschermen tegen de golven uit de zee, omdat je zwembad anders leegloopt. Nu is de zee vrij ruig en moet je regelmatig je eigen dijk repareren. Joost en Hans hebben gaten gegraven als een Duitser en een dijk gemaakt als een Nederlander. De ervaring is bijzonder omdat je niet zomaar je eigen warmwaterbron kan graven en in je warm water zwembad aan zee zit. Mensen zijn ook heel vriendelijk en je helpt elkaar en mag hier en daar een schep lenen om te graven. Een tip van ons: Koop bij de Warehouse een schep (en niet een kinderschepje, die van ons was na een poging al kapot) en ga graven, maar wees je ervan bewust dat het een aardige inspanning is om je zwembad in stand te houden! Je kan vervolgens afkoelen in de zee, die behoorlijk ruig is en vanuit het warme water bijzonder koud aanvoelt. Mocht je meer van surfen houden, dat kan hier ook en is ook leuk om naar te kijken, vooral diegene die les hebben. Als je richting de Coromandel Peninsula (Coromandel schiereiland) gaat, mag je deze ervaring niet missen.

Cathedral Cove

De volgende bestemming die op ongeveer 15 minuten van Hot Water Beach ligt is Cathedral Cove. (foto: https://www.stuff.co.nz/travel/destinations/nz/the-coromandel/300537080/there-has-never-been-a-better-time-to-visit-cathedral-cove) Dit is een uitgeholde landtong, waar je bij hoog tij kan doorvaren en bij laag tij doorheen kan lopen. Helaas was het pad naar Cathedral Cove gesloten, wederom vanwege de schade door de storm van vorig jaar én de boottour volgeboekt. Eerlijk gezegd was de boottour van 2 uur ook prijzig ($130, dus 78 EURO p.p.) dus hadden we de voorkeur te lopen. Wij zijn op de parkeerplaats op Lees road gaan staan en hebben het pad vanaf daar gevolgd, de wandeling duurt ongeveer 90 minuten in totaal. Omdat de route naar de cove afgesloten was, is er een alternatief uitgezet waar je uitzicht hebt van boven op Cathedral Cove. Wij zijn nog even doorgereden naar Cathedral Cove Macadamia’s om wat heerlijke biologische macadamianoten te halen en hebben ook nog macadamia’s in chocolade, ijs, honing én macadamia brittle (macadamia’s in karamel) meegenomen. Met name de honing is bijzonder omdat hij zeer sterk van smaak is én heel donker, bijna zwart. De macadamia’s worden verbouwd op het Noordereiland, tot hoogte van Tauranga, daarnonder is het te koud voor deze bomen.

Wij zijn inmiddels vertrokken uit Whitianga en via de kust en Tauranga naar Rotorua onderweg. Overigens is het goed te weten dat alles gesloten is op 1^e kerstdag, uitgezonderd de tankstations. Onderweg hebben wij een raar geluid gehoord uit onze Mitshibushi en gaan dus even langs bij Hertz (verhuurder) en kunnen direct Joost aanmelden als bestuurder. De foto’s volgen later!

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Dargaville, Warkworth, Auckland (2)

Kia Ora,

We zijn vertrokken uit Paihia en onderweg naar Dargaville zijn wij gestopt om even de benen te strekken en wat te drinken, maar ook om even stil te staan bij hoe mooi de omgeving is waardoor wij heen rijden. We rijden naar Dargaville via Kaikohe en Pakotai, over een weg die in redelijke staat is, maar waar een 4x4 SUV wel prettig is. Vorig jaar is Nieuw-Zeeland getroffen door zware regen en een tyfoon waardoor er op verschillende plekken nog verzakkingen aanwezig zijn, zo ook hier.

Dargaville

Dargaville is een ruraal stadje, ook wel de ‘kumara hoofdstad van Nieuw-Zeeland’ genoemd wordt en aan de Wairoa rivier ligt. Het is ook relatief vlak, waardoor het wel wat doet denken aan Nederland. Eenmaal in Dargaville aangekomen zijn we op zoek gegaan naar het kantoor van Kathryn in het centrum waar wij hebben afgesproken met haar. We hebben achter haar kantoor, buiten én op afstand bijgepraat en na enige tijd kwamen ook Hannah (haar dochter) en André (haar man, Marietjes neef) langs.

Vorige keer dat wij in Nieuw-Zeeland zijn geweest zijn wij niet langs het graf van Marietjes oma gegaan en dat wilden wij deze keer wel doen. Naast haar oma liggen ook een tante en oom van Marietje hier ook begraven (Cees & Betty). Omdat wij niet wisten waar de begraafplaats was heeft Hannah heeft ons voorgereden. Dit was ook de eerste kennismaking met een gravel road (niet verharde weg), waar Hannah met haar Toyota vlot doorreed. Wij daarentegen vonden 50 hard genoeg en aan het eind zag de auto eruit alsof die de Sahara had doorkruist. Onderweg zijn wij gestopt bij een waterbassin wat aangelegd wordt. Kathryn is naast accountant namelijk ook projectdirecteur voor de aanleg van extra waterbassins (3 stuks) en dit is er 1 van. Door de toenemende bevolking én teelt van onder andere avocado’s moet de drinkwatercapaciteit worden uitgebreid worden en dit project moet hierbij helpen.

Nadat wij het graf hebben bezocht zijn wij naar het huis van André en Katryn gereden. André is boer en heeft een Kumara plantage (zoete aardappelen) van ongeveer 40 hectare. Op het moment dat wij er waren werden de jonge scheuten geplant om volgend jaar geoogst te worden. Het is een bijzonder proces wat wij nog nooit eerder gezien hadden. André heeft een ‘nursery’ (kweekgrond), waar de Kumara’s verbouwd worden en het groene blad eraf gehaald wordt om vervolgens elders in de grond geplant te worden. Het planten gebeurt handmatig, door 6 mensen op een trailer, die langzaam vooruit getrokken worden door een trekker. Er zit geen bestuurder op de trekker, maar het stuur wordt gefixeerd en een steen op het gaspedaal zorgt ervoor dat hij vooruit gaat. Er zijn ook machinale plantmachines, maar per saldo zijn die net zo snel als deze oplossing, maar een stuk duurder. Na het planten wordt er 1 maal water gesproeid en verder moet de natuur zijn werk doen. Eind april/mei worden ze vervolgens geoogst. Nadat we deze rondleiding van André hebben gehad hebben we afscheid genomen en zijn wij op weg gegaan richting Warkworth wat ongeveer 2 uur rijden is.

Warkworth

Warkworth ligt tussen Whangarei en Auckland in en heeft een prachtig Kauri park wat wij graag wilden bezoeken. Het plaatsje zelf is zoals de meeste dorpen in Nieuw-Zeeland, na een uur of 4 wordt het stil, behalve de restaurantjes, want die zitten meestal vol met mensen die genieten van een goed glas Nieuw-Zeelandse wijn of een smakelijk diner. Wij verblijven in de Bridgehouse Lodge wat in het centrum ligt en hebben daar ons eigen appartement met oprit én parkeerplaats. Door de ligging kunnen we alles lopend doen en kunnen we ook een wandeling langs de rivier maken. Voor onze accommodaties hebben we zoveel mogelijk motels en appartementen gekozen waar we zelf kunnen wassen, koken én het liefst in het centrum of aan het strand zodat niet alles met de auto moet. De volgende dag zijn wij ’s ochtends naar het Parry Kauri park gegaan om een wandeling te maken door een prachtig bos met Kauri’s en andere inheemse bomen en planten. Via een aangelegd wandelpad lopen wij 30 minuten door het bos en de stilte en met name de grootte van de bomen is indrukwekkend. De tree ferns zijn ook indrukwekkend, de silver fern is ook het symbool van Nieuw-Zeeland en zie je ook als embleem bij de All-Blacks (het nationale rugby team). Het ontstaan van een blad en de vorm ervan wordt ook wel een Koru genoemd en komt ook terug in onder andere Maori kunst en de onderzetter die wij in Paihia hebben gekocht.

Iets wat illegaal is in Australië, maar niet in Nieuw-Zeeland is het jagen op possums. De possums, net zoals konijnen, ratten, herten en wezels, fretten en hermelijnen zijn invasieve exoten (‘pests’) die het lokale wild verdringen en ziektes overbrengen. Nieuw-Zeeland voert al jaren strijd tegen deze exoten en maakt ook steeds meer gebieden, vooral eilanden, vrij van deze ‘pests’ zodat de lokale flora en fauna zich weer kan herstellen. Tijdens onze vorige reis zijn wij naar Kapiti island geweest, waar de kiwi voorkomt door het verwijderen van de pests. In Warkworth zit een fabriek waar men kleding maakt van de possums, van truien tot handschoenen, van sjaals tot plaids. Wij hebben zelf ook iets gekocht, maar wel omdat we het bovenstaande weten.

Auckland (2)

De volgende dag zijn wij vertrokken richting Auckland. Joost is de dag ervoor aangekomen en wij hebben hem opgehaald vanuit het Cordis hotel. Omdat Hans ziek is geweest tijdens het verblijf in Auckland zijn wij gezamenlijk de stad ingegaan en hebben geluncht. Auckland is een levendige stad, waar altijd wat te doen is, maar ook opvallend veel groen. Eenmaal na het eten zijn we richting Whitianga vertrokken, maar om de vrijdag voor kerst de weg op te gaan heeft zo zijn nadelen. Er stond een aardige file zowel Auckland in, waardoor wij ruim 4 uur nodig hadden om in Whitianga te komen. We hadden wel het geluk dat de SH25A weer open was (net een dag), na reparaties door de storm van vorig jaar.

Corona (3)

Inmiddels zijn wij ook klaar met corona, letterlijk, Marietje is ook op de dag van vertrek uit Warkworth weer negatief getest, waardoor we allemaal weer dingen kunnen gaan doen. Ondanks de corona hebben we de gevolgen kunnen beperken voor de reis, maar het is fijn dat we er mee klaar zijn. De reis van Jan Willem en Marietje wordt verlengd, misschien is dat wel het goede nieuws. Zij zullen de 23^e januari vanaf Christchurch naar Auckland vliegen (Vlucht JQ236) en nog een aantal dagen in Dargaville verblijven. Omdat ook terugvlucht gewijzigd moest worden en Singapore Airlines pas op de 31^e januari plek had, hebben we dit ticket laten restitueren en nieuwe vluchten geboekt met Qantas. Zij vliegen de 29^e vanaf Auckland naar Sydney (QF144), om vervolgens vanaf Sydney naar Londen (QF1) en tot slot naar Amsterdam (BA430). Voor Hans en Joost zit er helaas geen verlening in.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Joost en Hans

P.s. Dank voor alle reacties!

Fijne feestdagen!

Kia Ora,

Vanuit Nieuw-Zeeland wensen wij iedereen een hele fijne kerst en een gelukkig 2024!

Jan Willem, Marietje, Joost en Hans