Terug naar de familie in het Noorden.

Kia Ora,

Inmiddels komt de reis op zijn einde, maar Marietje en Jan Willem vliegen nog richting Auckland vanuit Christchurch om de familie nog te bezoeken die we eerder gemist hebben. We gaan eerst langs bij Kathryn en André, vervolgens langs Chris en Elaine in Dargaville om bij Alan en Maree en dochter Dayna in Whangarei te eindigen. Onverwacht komt er nog een uitnodiging om bij Wim (neef van Marietje), Robyn (zijn vrouw), Nicolas en Valerie (de kinderen) langs te gaan in Warkworth.

Dinsdag 23 januari
Joost vertrekt vandaag naar Tokio en Jan Willem en Marietje vliegen naar Auckland. Na afscheid van elkaar genomen te hebben is het door de beveiliging met Jetstar in anderhalf naar Auckland. Eenmaal in Auckland is het met het taxibusje naar het Cordis hotel, waar een luxe kamer en een fantastisch diner buffet met onder andere oesters, kreeft, krab, kangaroe, hert, biefstuk en diverse groentes, fruit en toetjes te wachten staat. De overnachting is voor 1 nacht, omdat de aankomst in Auckland richting het eind van de middag is en Dargaville te ver rijden is om nog op tijd ter plekke aan te komen.

Woensdag 24 januari
Vandaag zal onze reis naar het noorden gaan beginnen maar eerst de auto ophalen bij Avis. Vanuit het hotel gaan we met de bus richting het vliegveld om de auto op te halen én we krijgen een upgrade, in plaats van een Mitsubishi ASX, krijgen een grotere Nissan X-Trail mee. Maar het wegrijden duurt even, omdat men de navigatie niet aan kon sluiten. Na veel moeite hadden wij een half werkende navigatie, maar we vertrekken en dat hebben we geweten. In Auckland is het verkeer een chaos, allemaal eenrichting verkeer, het terug vinden van ons hotel is dan ook een waar avontuur. Uiteindelijk hebben wij ons hotel gevonden, de koffers in gepakt en vertrekken we richting Dargaville.
Het was in middels rond 15.00 uur en we stonden in de file en dankzij een ongeluk. Auckland is opgedeeld in een noordelijk deel en een zuidelijk deel wat gescheiden wordt door de Harbor Bay Bridge. Nadat we over de brug waren schoot het op en reden wij weer door het prachtige Nieuw-Zeelandse landschap. Al met al waren we twee uur later dan af gesproken bij onze neef en nicht Kathryn en André, waar we hartelijk werden ontvangen. We hebben gezellig geten, maar verloren de tijd uit het oog, waardoor het voor André wat laat werd omdat hij om 4 uur ochtends nog de kumara plantage opgaat om deze met water te besproeien.

Donderdag 25 januari
Kathryn en André zijn al aan het werk als wij wakker worden. Wij (Jan Willem en Marietje) gaan vandaag naar Marietjes oom en tante Chris en Elaine om. Daar werden we hartelijk ontvangen, zij waren erg blij met ons bezoek. Chris is namelijk kwetsbaar en daarom konden wij eerder niet langs gaan. Gisteren had hij een slechte dag maar vandaag gaat het heel goed. Chris is een ras optimist zijn humor en levenslust zijn nog zoals wij hem kenden. Natuurlijk heel veel zitten praten over wat hen en ons bezig houd. Die middag zijn we naar het kauri bos geweest ten zuiden van Dargaville (uur rijden). Daar staat de oudste Kauri boom Tane Mahute (De God van het woud) in het Waioua Kauri forest. De weg ernaar toe is fantastisch en wat een natuur. Die avond hebben we met zijn allen bij Kathryn en André gegeten, wat heel erg gezellig was!

Vrijdag 26 januari
Vanmorgen vroeg op André en Kathryn gaan een weekje op vakantie naar Wellington met hun camper. Daar gaat Kathryn met een groep zeezwemmen. Wij gaan nog even naar Chris en Elaine om daarna door te rijden naar Whangarei. Het was een emotioneel afscheid maar we hebben met z’ n allen genoten van de tijd die we bij elkaar waren. De weg naar Whangarei is wederom prachtig en we genieten volop. Eenmaal aangekomen rijden we naar beneden, waar je eigenlijk alleen de zee ziet en je afvraagt of je daar ook niet in beland. De weg is erg steil en heel voorzichtig rijden we naar beneden tot wij een huis zien waar Maree en Alan en dochter Dayna al op ons wachten. Wij zijn weer heel hartelijk ontvangen. Zij hebben een prachtig huis wat in een natuurgebied aan zee ligt, waar je met een beetje geluk Kiwi’s kan spotten. Het huis is een strak en modern wat ze zelf ontworpen hebben en ligt aan zee; een waar paradijsje. Eerst hebben wij wat gedronken en hapje genuttigd en het spel Jenga op de veranda gedaan, dat was heel erg leuk.Vervolgens hebben wij onze bagage naar de gasten kamer gebracht met eigen badkamer. Het is allemaal erg mooi inclusief het uitzicht over de zee. Soms zwemmen er ook orca’s en zijn deze te spotten, maar helaas hebben wij deze niet gezien. Alan is een goede kok en heeft die avond de barbeque aangezet met heerlijke vis en vlees en daarbij allerlei lekkere salades. We zijn erg verwend en hebben ook lang zitten praten waardoor het laat geworden is.

Zaterdag 27 januari
Dayna gaat een weekendje op een kamp voor reddingswerkers om mensen in nood uit zee te redden, wij brengen met zijn allen haar hier naartoe. Eenmaal terug hebben wij een strandwandeling gemaakt en hebben Alan en Marie ons mee genomen naar Whangarei. Alan is project leider bij die gemeente. Onder zijn toeziend oog zijn daar veel bouwwerken uit de grond getoverd, ook sportterreinen en een brug
Ze hebben ons een aantal van zijn projecten laten zien. Daarna zijn wij naar het museum van Hundertwasser gegaan. Een Oostenrijkse kunstenaar die zijn leven in Kawakawa (waar Christine woont waar wij eerder langs zijn geweest) heeft gewoond wat ten noorden ligt van Whangarei. Zijn werken komen veel overeen met die van Gaudí maar met zijn stijl waarin zijn visie en idealen duidelijk zichtbaar zijn. Zeker de moeite waard om te bezoeken. Bij Alan en Maree hebben wij nog even naar schelpen gezocht op het strandje maar helaas niet gevonden wat we zochten. Die avond had Alan weer heerlijk gekookt: Snapper stond op het menu, die hij zelf had gevangen. Erg lekker, lijkt wat op kabeljauw maar dan beter vinden wij. Die avond veel zitten praten over wat ons bezig hield. Heel mooi om te ontdekken hoe dicht je bij elkaar staat ondanks de geografische afstand.

Zondag 28 januari
Die morgen, na het ontbijt en onze laatste blik op het fantastische uitzicht, hebben wij afscheid genomen van Alan en Maree. Wij gaan verder richting Warkworth waar wij Marietjes neef Wim en zijn gezin gaan bezoeken in hun strandhuis. Wederom is het een prachtige rit langs bergen en valleien gedeeltelijk langs zee. We stoppen nog even in Waipu bij Nutty for you waar we een aantal zakken macadamia noten voor het thuisfront kopen. Deze zijn erg lekker zo krijg je ze in Nederland niet.

Het huisje ligt direct aan het strand even buiten Warkworth op een prachtige plek. Wim, Robyn en dochter Valentina staan al te wachten op ons als wij de bocht omrijden. Wat ons weer verrast hoe makkelijk je in gesprek komt met elkaar na zo’n lange tijd dat je elkaar niet hebt gezien of gesproken. Wim en Robyn hadden een plan om met elkaar met de boot naar een eiland te gaan om daar te picknicken, helaas gooide regen roet in het eten. Robyn en Wim hadden een heerlijke lunch gemaakt met zalm, geroosterde kip, verse maiskolven en salades Zoon Nicolas kwam ook nog even vanuit Auckland, super gezellig allemaal. Wim heeft twee bedrijven gehad met keukens die hij zelf ontwierp. Hij heeft ze verkocht en werkt nu alleen nog als designer. Jan Willem was bij de juiste persoon om een stuk kauri hout te vragen. Wim heeft naast zijn strandhuisje ook nog een grote schuur waar hij een voorraad heeft van Kauri hout. Samen met Jan Willem en Nicolas naar de schuur en ze komen terug met een grote plank en wat muggenbulten. De plank op de weegschaal en wij kunnen het qua gewicht meenemen. We hebben weer veel gesproken met elkaar de tijd was zo voorbij.vNadat we afscheid hadden genomen hebben we onze reis vervolgd richting Auckland. Onderweg nog de laatste keer even genieten van de natuur. In Auckland aangekomen regent het en is het druk, eenmaal aangekomen bij het vliegveld leveren we de auto in en gaan we naar ons hotel, het Ibis Budget, waar wij overnachten om de volgende dag te vertrekken.

We kijken met een warm gevoel terug op een mooie week bij de familie waar we overal heel hartelijk ontvangen zijn. Naast de bijzondere situatie dat wij nog een keer met ons gezin deze reis hebben kunnen maken, maakt ons familiebezoek het helemaal compleet.

Inmiddels zijn we weer thuis en “geland”. We hopen dat jullie ook hebben genoten van ons reisverslag. Wij willen jullie bedanken voor de leuke reactie en extra foto’s die hebben gekregen. Ook willen we Hans bedanken voor de voorbereiding en de organisatie van onze reis.

Groeten,

Jan Willem en Marietje

Te Anau, Milford Sound en een boottocht

Kia Ora,

Dit verhaal hadden jullie tegoed van ons, we zijn er niet eerder aan toegekomen om deze online te zetten, maar hierbij het missende stuk van de reis richting Milford Sound.

We vetrekken op tijd uit Wanaka, omdat Te Anau een aardig stuk rijden is en we niet al te laat willen aankomen. Rijden in Nieuw-Zeeland is ook anders, niet alleen door regelmatig te stoppen, maar ook omdat de wegen in mindere staat zijn en je ook om elke hoek weer een ander uitzicht of weertype kan hebben. We rekenen op 5 uur reizen en willen ook nog even bij Lake Wakatipu stoppen voor de lunch, op dezelfde plek waar we 13 jaar geleden ook al gestopt zijn.

Te Anau

De weg van Wanaka naar Queenstown is op 2 manieren te doen, via Cardrona (wat wij doen) en via Cromwell, voor de kersen, wat 20 minuten langer is en moeten we dus nu in de supermarkt het fruit halen. De weg gaat door een breed dal, langs een rivier die steeds bochtiger wordt en het dal steeds smaller. We passeren onderweg Cardrona, wat een ‘oud’ dorpje is wat veel mensen bezoeken. Oud in Nieuw Zeeland is relatief, meestal niet ouder dan 150 jaar, dus het perspectief is wat anders als je hier het museum bezoekt. De weg wordt smaller en smaller en gaat steeds bochtiger naar boven waar we stoppen op het hoogste punt. Het waait hier behoorlijk, maar het uitzicht is bijzonder wijds en de bergen zijn veel ruiger dan de beboste bergen verder naar het noorden.

We dalen af richting Queenstown en doen even snel boodschappen bij de Pak ’n Save en vullen de auto snel met benzine om door te gaan richting Te Anau. We rijden langs Lake Wakatipu en de uitzichten zijn wederom spectaculair, de kale bergen en het helderblauwe meer tekenen scherp tegen elkaar af. De volgende stop is een strandje waar we lunchen en Hans ook nog even in Lake Wakatipu gaat zwemmen, wat erg fris is. Na de lunch gaat het verder via Mosburn richting Te Anau. De weg gaat door een groot plat met aan de randen bergen en onderweg passeren we ook nog een reservaat voor de red tussock (een rode grassoort) die meewaait in de harde wind. Eenmaal aangekomen in Te Anau rijden we naar het Amber Court Motel waar we overnachten. De volgende dag lopen we het dorp door, wat vooral zijn bestaan dankt aan de toeristen die vanaf Te Anau vertrekken richting Milford Sound. Het ligt aan een meer en omdat het weer nog steeds goed is, liggen mensen aan het strand en door de harde wind zijn de sandflies ook nergens te bekennen.

Milford Sound

In Te Anau zijn openbare toiletten naast het park waar je ook kunt douchen, dit is iets wat je wel meer ziet in Nieuw-Zeeland, met name de camper bewoners maken er dankbaar gebruik van. Na de lunch in het park vertrekken we richting Milford Sound, een rit van 120 kilometer, die naar verwachting 2 ½ uur zal duren. We rijden langs het meer van Te Anau en vervolgen de kronkelende weg verder richting de westelijke bergen. Onderweg verandert het uitzicht geleidelijk van een lieflijk heuvelachtig landschap naar een uitgesneden vlakte met aan weerszijden hoge bergen. We stappen uit bij het uitzichtpunt op de Eglinton Valley, het is warm en het gras is inmiddels verdord en de bergen beginnen ook dichter en dichterbij te komen. Deze riviervlakte is het resultaat van uitsnijding door de rivier en de gletsjer uit het verleden. We slaan de volgende stop, de mirror lakes, over vanwege de tijd, we willen namelijk er zeker van zijn dat we op tijd bij de boot zijn. De weg wordt smaller en gaat gaandeweg meer kronkelen en stijgt totdat we de pas over zijn die de scheidingslijn vormt tussen het water wat de rivier ingaat en uitmond in de zee. We stoppen bij het Hollyford viewpoint wat met het heldere weer een prachtig uitzicht heeft. Voor wandelaars is dit gebied aan te raden omdat er veel, veelal langere, wandelroutes zijn van een dag, of meerdere dagen. Wij hebben nu geluk gehad met het weer waardoor ook de sandflies niet rondvliegen, maar met de reguliere regen is een goede uitrusting essentieel en moet je ook rekening houden dat je moet blijven lopen om geen last van de beesten te hebben. We vervolgen de weg en passeren de Falls Creeks falls en stoppen in bij de Monkey Creek, waar ook een Kea zit. We proberen hem op de foto te zetten, maar helaas vliegt hij weg, maar hoor je hem duidelijk schreeuwen in de bomen. De vallei begint steeds smaller te worden, met aan weerszijden steile bergen die steeds kaler worden en met sneeuw bedekt zijn en zodra we bij de Homer tunnel komen ook zicht op de gletsjers krijgen. We moeten even wachten totdat wij aan de beurt zijn, maar 10 minuten later springt het licht op groen en rijden we door de smalle tunnelbuis die vrij steil naar beneden loopt. Aan de andere kant worden we getrakteerd op wederom een spectaculair uitzicht en de weg gaat al kronkelend naar beneden. Eenmaal beneden bij de rivier wordt de weg wederom smaller en komt het dicht begroeide woud weer terug. Bij aankomst bij Milford Sound rijden wij door richting de Ferry terminal én omdat wij de nachtcruise hebben geboekt mogen ernaast parkeren. We stappen uit en het is warm en het waait behoorlijk, waardoor onze vliegende vrienden zich niet laten zien.

Boottocht

We melden ons aan bij RealNZ waar we te horen krijgen dat we vanaf pier 11 vertrekken. De boot ligt klaar, maar we mogen pas om 16:15 aan boord omdat de crew nog niet klaar is met de voorbereidingen. We worden welkom geheten en krijgen een introductie van de bemanning over de boot, de veiligheidsmaatregelen het programma. We beginnen met een stuk varen in het fjord en gaan naar de feeën waterval waar we bijna onder kunnen omdat de fjorden loodrecht naar beneden lopen, ook onder water. Dankzij het zonnige weer kunnen we het gehele fjord zien, maar doordat het een dag niet geregend heeft zijn er minder watervallen en zijn ze kleiner van formaat. We stoppen om te gaan kanoën en het fjord te verkennen, of per boot voor diegene die hier geen zin heeft. Joost en Hans gaan de kano in en Marietje en Jan Willem gaan per boot. We krijgen uitleg over de geschiedenis van het fjord en wat er te zien is, onder andere dolfijnen (zien we de volgende dag), pinguïns (t/m oktober) en diverse vogels. Eenmaal aangekomen op de boot staat het diner op het programma, maar mogen we eerst nog in het fjord zwemmen, waar het water een comfortabele 16 graden is. Hans en Joost besluiten dit te doen en na een kwartier is het tijd om te gaan omkleden voor het eten. Het diner is een buffet, waarbij er van alles en nog wat is, inclusief lactosevrij voor Joost. In tegenstelling tot de nacht cruise die wij in Doubtfull Sound hebben gedaan voelt alles gehaast aan én raden wij ook aan om deze te doen in plaats van Milford Sound. Als je Milford Sound bezoekt, houd rekening mee dat je ongeveer 5 uur heen en terug kwijt bent én raden wij aan gewoon een dagcruise te doen en in Te Anau te verblijven. Na het diner krijgen we een presentatie over het Fjordlands national park, de dieren en de dynamiek van het weer, waar wij dus geluk hebben dat het droog, mooi en warm is. Als afsluiting is er nog een borrel met kaas en andere dingen, maar wij besluiten op tijd naar bed te gaan omdat het een lange dag is. De volgende dat moeten we voor 8 uur uit onze hut omdat deze schoongemaakt moet worden door de crew voor de volgende groep passagiers. Dit is allemaal vrij gehaast, omdat het ontbijt om kwart voor 7 begint en uiterlijk half 8 klaar is, waardoor er weinig tijd is om te douchen. Na deze haastige start vertrekken we met de boot om het fjord uit te gaan en deze vanaf de zee te bewonderen. Het weer is inmiddels meer bewolkt en er is regen voorspeld rond lunchtijd. Eenmaal terug (kwart voor 9) bij de terminal is het ook aan de sandflies te merken dat het ‘slechter’ weer is, die begroetten ons in grote getalen, waardoor wij snel van de boot gaan om nog even snel in de terminal naar het toilet te gaan voor de terugrit. Eenmaal in de auto rijden we weer terug en moeten bij de tunnel wachten totdat wij aan de beurt zijn en Hans besluit foto’s te maken, maar ook hier zijn de vliegen aanwezig, dus na een paar snelle kiekjes is het snel de auto in. We stoppen op de terugweg nog bij de plek waar we de Kea’s gezien hebben, maar helaas zitten ze er nu niet. We rijden door naar de Christie Falls, waar een kristalheldere waterval de rivier in gaat en inmiddels begint het ook verder dicht te trekken. We rijden dezelfde weg weer terug en stoppen nog bij de Mirror lakes, waar je een prachtige weerspiegeling van de omgeving in ziet. Eenmaal in Te Anau halen we bij de supermarkt de lunch en begint het ook te regenen. De regen houd aan tot Athol, waarna het opklaart en het ook warmer begint te worden. De weg naar Queenstown is rustig en via Lake Wakatipu rijden we Queenstown in. We verblijven in Queenstown bij The Glebe, op loopafstand van het centrum, waar we een ruim 4 persoonsappartement hebben. Dankzij deze locatie kunnen we de auto ook laten staan, want het is vrij druk en er staat regelmatig file om het dorp in én uit te komen.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Christchurch

Kiezen in Christchurch.

Kia Ora allemaal!

Alle dichtsbijzijnde tandartsen (5 in een straal van 5 kwartier rijden), geven in Lake Tekapo niet thuis dus moeten we het verder zoeken. We zijn dus mooi op tijd vertrokken, zodat er wat met Joost zijn kiezen gedaan kan worden in Christchurch. De rit ernaartoe verloopt vrij soepel en de omgeving doet ons steeds meer het gevoel geven dat we naar Hans in Nederland terug rijden. Dit staat los van het feit dat we in het plaatsje Ashburton even uit willen stappen een klap in het gezicht krijgen: 28 graden! Bewapend met pet en zonnebril vertrekken we naar een farmers market, waar we net langs zijn gereden. Jan Willem houdt zich wat in, bij diverse eetkraampjes aangezien we al een broodje hebben gesmeerd en we vertrekken maar weer gauw naar Christchurch. Joost zijn kies doet nog flink pijn.

Christchurch rijden we binnen en we snappen de opzet van de stad niet helemaal; eindeloze blokken met huizen, winkels en diverse praktijken. Ook tandartsen, maar na de afwijzing van diverse tandartsen rijden direct naar het ziekenhuis door. We stoppen daar, Joost wordt doorverwezen naar de emergency. Daar aangekomen, waarschuwt men dat het 500 dollar zal kosten en ze waarschijnlijk alleen pillen voor zullen schrijven. Joost krijgt een lijst met nog meer tandartsen mee die ‘after hours’(buiten de regulier uren en dagen) werken. In plaats van te kiezen, belt hij ze allemaal en er is geen plaats. Maar!! Het is toch gelukt een afspraak op zondag in de ochtend.

Jan Willem rijdt het laatste stukje door naar het motel, waar alle drie instorten vanwege de warmte in het motel. Het is bloedheet met 32 graden. Er worden die dag boodschappen gedaan, een snelle duik in de pool (lees vergroot bad) en gekookt. De dag erna is het beter verpozen met 26 graden en tijd voor de tandarts. Het blijkt logisch dat het zo'n zeer deed; er was een zenuw aan het afsterven in de kies. Het is de vraag of hij nog te redden valt, dat kan in Nederland door de specialist worden uitgezocht. Voor nu pijnstillers en antibiotica voor het geval de ontsteking erger wordt in het vliegtuig. Gelukkig is de ergste pijn voorbij aangezien de wortel de pijn signalen niet meer doorgeeft.

Op maandag blijven we toch met kiezen te maken krijgen, gelukkig niet meer met die van Joost. “Gaan we naar het strand; een avontuur naar een schiereiland; de stad ontdekken of toch de botanische tuinen in?!” We hebben een korte wandeling nog even gemaakt. We komen er al gauw achter dat we een dag daarna er meer tijd voor willen nemen. Kortom vroeg op; nog even Christchurch in aangezien het regent en als het droog is de botanische tuinen ontdekken.

Wol in de zomer en onze laatste volledige dag.

Onze laatste dag met zijn drieën hebben we nog een leuk agenda. Jan Willem skipt het tochtje naar de stad om wat administratie te doen en Marietje en Joost gaan op pad. Ruim 10 jaar geleden heeft Christchurch te maken gehad met een flinke aardbeving en helaas is ook de grote kathedraal uit 1864 in centrum flink beschadigd. Ze zijn druk bezig met restaureren. Toch geven ook andere gebouwen wel een indruk over de neogotische bouwstijl (zie foto’s).

Joost en Marietje zijn nog verder op avontuur gegaan en naar een grote fabriekswinkel van Possum Merino wol gegaan. Deze wol is uniek doordat de Possum vacht verwerkt wordt in de ultieme combinatie met warme Merino wol. Een grappig feitje is dat de Possum een plaag in New Zealand is doordat ze het voedsel van de vogels opeten. Dit, terwijl het in Australië een beschermde diersoort is. Helaas komen Joost en Marietje er achter dat hun 3 verschillende pasjes niet werken en ze onvoldoende cash hebben.. Wat nu?! Gellukig worden ze (weer) door Nederlanders begroet en die zetten de bijzondere New Zealandse vriendelijkheid door: ze schieten voor en brengen ons naar een geldautomaat. De sympathieke mensen blijken ook 30 jaar in New Zealand te hebben gewoond en hier nog kinderen en kleinkinderen te hebben.

Na de flinke wandeltocht naar stad en fabriek, is de schrik van het missende geld te boven en besluiten we toch nog even naar de Botanische tuinen met elkaar te gaan: Waanzinnig! Oneindig hoge bomen, de meest kleurrijke bloemen en een rozentuin die je van veraf ruikt. We sluiten af met een ijsje en nog een duik in het zwembad. Nu komen alleen de laatste dingen nog: koken, pakken, herpakken, opruimen en ons klaarmaken voor de reis: Joost naar Japan en Jan Willem en Marietje naar Auckland om toch de familie te kunnen bezoeken. Wie weet zit er toch nog een klein laatste spelletje in voor de laatste avond..

Een laatste groet van Joost en nog een paar van Jan Willem en Marietje te gaan. Een dikke knuffel aan Hans en alle thuisblijvers.

Quuenstown, afscheid en Lake Tekapo

Queenstown

Kia Ora allemaal!

We hebben met elkaar een paar heerlijk rustige dagen in het actieve plaatsje Queenstown achter de rug. Het is een leuk stadje, waar voor iedereen wat te doen is. Wij zitten in een heel leuk appartement dat uitkijkt op een berg met een kabelbaan naar boven. Het plaatsje is toeristisch voor lokale begrippen en wij snappen ook wel waarom. Naast alle activiteiten hangt er een leuke sfeer in het stadje en is, ook hier, genoeg te zien en te eten. We hebben de befaamde 'Ferg burger' op, waar mensen van tien uur 's ochtends tot 4 uur 's nachts voor in de rij staan. Ook wij zijn fan! Naast het ontdekken van de lokale cuisine, het stadje, doen we een tripje naar het oude goudstadje Arrowtown. Hier wordt alleen nog goud verdient aan toeristen die denken dat ze goud kunnen vinden en toch graag een souvenirtje mee willen nemen.

Vertrek Hans

Hey waar blijven die posts nou?! Die zijn, met een stukje gezelligheid, vertrokken met Hans zijn vlucht naar LA. We hebben nog wel een hele mooie laatste dag gehad met elkaar. Toch maar een poging.

Joost en Hans hebben een prachtige laatste wandeling gemaakt op het (oorspronkelijke ski gebied) van The Remarkables. En Remarkable(opmerkelijk) was het zeker! De rit ernaartoe begon met de eerste uitdaging: het betalen. Dit kon namelijk alleen met een pas en helaas werkten die van ons niet. Een aardige Kiwi heeft voor ons voorgeschoten en we konden door. Vervolgens reed Hans langs kronkelige weggetjes omhoog, waar de nodige verkeersborden vertelden dat je echt rustig aan moest doen ondersteund door afschrikwekkende benamingen van bochten en het nodige gemiep van Joost. Mocht Joost deze afgronden al erg vinden, dan hielp de gravelroad zonder berm zeker niet! Gelukkig is Hans een zeer kundige bestuurder, blijft hij rustig én is het uitzicht fenomenaal. Je rijdt van rouwe rotspartijen (Lord Of The Rings al gezien?) tot zacht groene glooiingen( werderom kijk de film!) en azuurblauwe meren afgetopt door een rivier die zich in grijs gesteente snijdt om de stad Queenstown met hele bijzondere contrasten. Vervolgens hebben Joost een aardige stijle klim gemaakt, waar het nodige te lezen valt over de lokale flora en fauna. Leuke feitjes van plantjes die vliegen naar zich lokken; deze vast laten plakken; deze afbreken voor voeding; waarop de karkassen er uiteindelijk afvallen. Hoe deze planten Joost zal het… niet weten. Niet alleen een laatste wandeling met Hans, maar ook een heerlijke middagje strand stond op de planning. Queenstown ligt aan het prachtige meer Wakatipu, omringd door bergen. We hebben er lekker van genoten: de één snurkend op het strand, de ander een boekje lezend en tot slot de duik in het veel te koude water. Zo koud dat genderneutraliteit zelfs voor de meest halsstarrige mensen geen uitdaging meer vormt.

Een ijsje kon ook natuurlijk niet missen. Deze, inmiddels, Fergfans wilden de ijsjes van de beroemde burgertent ook proberen en aangezien een derde bolletje slechts 1 dollar extra was.. We kunnen zeggen dat ook de ijsjes erg lekker zijn.

We hebben uiteindelijk afgesloten met een BBQ, Hans heeft de steaks en burgers weer fantastisch klaargemaakt en toen was het tijd vroeg te slapen. Het afscheid de dag later kostte een paar traantjes, maar Hans had nog een heel vliegavontuur tegoed naar LA. De rest van de familie vertrok naar Lake Tekapo.

Lake Tekapo

De rit naar onze volgende bestemming maakt het gemis van ons vierde gezinslid al wel weer goed. We rijden van Queenstown vandaan door waanzinnige laagvlaktes omringd door in de horizon verschijn de hooggebergten die aan het einde van de regenboog lijken te liggen. Elke stuk brengt wellicht geen pot goud, maar wel andere verrassingen met zich mee en de eerste stop is al gemaakt bij een kloof vol helderblauw water. Sommige mensen vinden het leuk om te raften. Voor ons is het een mooie plek voor foto’s (ook wel bekend als de mammarazi aangezien de papparazi hier minder actief is). We rijden vervolgens door langs wijnvelden, maar gezien de tijd is een tussenstop in Cromwell bij een PYO cherries (pick your own= pluk je eigen kersen) geschikter. We rekenen de 2,5 kilo af die in de emmer zit, desondanks zal de auto toch meer dan die 2,5 kilo zwaarder zijn geworden. We denken de mooiste plekjes gehad te hebben, maar niets is minder waar. We rijden langs bergen met plukken gras die bij de randen van de heuvels wel geschoren lijken te zijn aangezien daar open stukken gesteente vrijkomen. De begroeiing is dus oppervlakkig, maar niet minder mooi. Laagvlaktes met geen bewoners wisselen zich af met bergen waar ook vast niemand woont. Dan opent zich een weg langs verschillende meren, die ingekleurd lijken te zijn door een overijverige schilder die de werkelijkheid te idyllisch weer wil geven. Toch is het echt en niet overdreven! Bekijk vooral de foto’s.

Na een mooie rit komen we aan in Lake Tekapo, die niet onderdoet voor de andere meren. We komen aan bij een wat verjaard huisje, maar met een charme van een boshut omringd door mooie bomen en planten. Morgen willen we een mooie wandeling maken op Mount Cook, de hoogste berg in New Zealand.

Mount Cook

Mount Cook stond dus op de planning, maar het geweldige weer van de dag ervoor is er nu niet en dat doet ons wat twijfelen. We gaan toch, halen wat lekkers in Twizel. Je krijgt hier een beetje een Wild West gevoel en het is ook best leuk hier even gestopt te zijn. We nemen op verzoek van een stel, in onze ogen bikkels/gekkies zo u het wilt, de boodschappen 50 km mee onderweg naar Mount Cook en laten het bij hun camping achter. Ook hier is de reis weer reden van genieten en stoppen, maar nu zullen we de beelden vooral laten spreken. Mount Cook zelf heeft een mooi informatiecentrum, waar veel van de omgeving wordt uitgelegd, maar hier hebben we geen tijd meer voor. Net wanneer we willen gaan wandelen heeft Joost toch te veel last van zijn gespleten kies. Een geluk bij een ongeluk is wel dat tijdens het bellen naar een tandarts, de hemel zich opent en er steeds minder te zien is. We zijn i.i.g. droog gebleven. Helaas is er geen tandarts met een plekje vrij. Een dag erna doen we het lekker rustig aan met lezen, Lake Tekapo en de kerk ‘Church Of The Good Sheperd’ aandoen en een boodschapje. Helaas is de kiespijn erger en wordt het morgen een bezoekje aan de eerste de beste tandarts of desnoods het ziekenhuis in Christchurch. Hopelijk brengt dat wat soelaas en genieten we de laatste paar dagen van de mooie stad Christchurch.

Lake Matheson, Wanaka en Aardbeien

Kia Ora,

We zijn vroeg opgestaan op onze laatste dag in Fox Glacier om de wandeling naar Lake Matheson en de ‘view of views’ te zien. Vroeg voor ons is in dit geval 6 uur (normaal zijn we ergens rond 8 uur wakker) en na snel een broodje eten en douchen stappen we in de auto op weg naar het meer.

Lake Matheson

De reden dat we zo vroeg zijn is dat de weerspiegeling van de omgeving tussen 6 en 8 uur ’s ochtends het best te zien is volgens de reisgids. Na 6 kilometer rijden komen wij aan bij de parkeerplaats en zijn wij de 2^e die er staan. Na goed insmeren met DEET zijn wij gewapend tegen eventuele sandflies. De wandeling is volgens de kaart ongeveer 40 minuten heen en afhankelijk hoe je loopt ook 40 of 45 minuten terug, je kan namelijk om het meer een rondje lopen of terug op dezelfde route. Voor de avontuurlijke mensen zijn er nog grotere hikes, maar wij beperken ons hiertoe. De route begint vrij simpel, maar zodra we verder lopen gaat het stijgen, Jan Willem en Hans blijven iets achter en Joost en Marietje hebben de pas er stevig in. Hierdoor verliezen we elkaar uit het oog en later blijkt dat Hans en Jan Willem rechtsom hebben gelopen (zoals afgesproken) en Marietje en Joost linksom. We ontmoeten elkaar bij het uitzichtpunt en helaas is het bewolkt, maar de weerspiegeling is nog steeds bijzonder. We lopen terug naar de auto en eenmaal aangekomen is het inmiddels een stuk drukker en is er een bus met toeristen gearriveerd en staan de parkeerplekken vol. We horen ook voor het eerst de roep van de Kea, een inheemse papagaai die in het alpine gedeelte van het zuidereiland voorkomt. We hopen deze ook echt te kunnen zien zodra we in Milford Sound zijn.

Wanaka

De route van vandaag is langs de uitgestrekte westkust waar we echt in een niemandsland gaan komen op een paar hele kleine plaatsjes en huizen na weer richting de bewoonde wereld in Wanaka. De rit tot Haast is een redelijk rechte weg, waar de begroeiing steeds dichter wordt en zodra we in de buurt komen van Haast gaan we ook meer langs de kliffen slingeren. Er zijn diverse uitkijkpunten waar gestopt kan worden om een indruk te krijgen van de kustlijn. Wij stoppen als eerste bij Bruce bay, een lang stuk strand waar je perfect geslepen witte stenen kunt vinden en nemen er ook eentje mee omdat bijna menselijk bewerkt lijkt. Ook hier komen we weer in aanraking met onze kleine zwarte vliegende vrienden, maar we zijn dankzij de eerdere wandeling voorbereid. Na een korte stop vervolgen we de weg richting Haast, die wordt ruiger en de bergen worden hoger en het eerste stuk langs de klifkust hebben we ook achter ons. Omdat het een lange reis is én de reis zelf ook bijzonder is, maken we regelmatig een stop om foto’s te maken en even van het uitzicht te genieten. De volgende stope is Knights Point, waar soms zee olifanten te zien zijn, maar helaas zijn ze er vandaag niet. We vervolgen de weg richting Haast en vlak voor het dorp is er een zeer lange one lane bridge, waarin ‘passing points’ (passeerhavens) zijn gemaakt zodat het verkeer elkaar op de brug kan parkeren. Hierna gaat de weg verder langs de rivier en begint te slingeren met diverse one lane bridges. Aangezien het richting lunchtijd is én we ook een sanitaire stop moeten maken stoppen we bij de ‘pleasant flat’ campsite. Het idee was om buiten te eten, maar zodra we de deur open doen staan wij op de lunch van de sandflies, dus is het snel naar de WC en eten in de auto. De Haast pas zelf is een prachtige kronkelweg door hoge bergen waarbij je abrupt in een vlak stuk aankomt vlak voor Makarora. Het landschap verandert letterlijk na een bocht en ook de bergen gaan begroeid naar kaal met gras en mos. De temperatuur is ook direct anders, waar het in Haast 16 graden en bewolkt is, breekt de bewolking en wordt het een aangename 24 graden en ook onze vliegende vijanden laten we achter (voorlopig). We rijden langs Lake Wanaka en stoppen even omdat het water prachtig azuur blauw is afsteekt tegen het grote bergmassief. De weg gaat langs het meer en kronkelt door de bergen naar de andere kant en het uitzicht op Lake Hawea en het bergmassief is ook weer anders. Inmiddels zijn we vlak bij Wanaka en dat merken we omdat het ook drukker begint te worden. We passeren Albert Town camping ground en verbazen ons nogmaals over de kampeerterreinen; voor een land met veel ruimte zijn de kampeerplekken soms erg klein en de campings overvol. We slaan rechtsaf het centrum in en komen aan bij ons Motel, het Wanaka hights motel, waar we vanuit kamer 1 een prachtig uitzicht over het meer, de bergen en het dorp hebben. Wanaka is een bruisend toeristisch dorp, met navenante prijzen in de winkels, met diverse bars, restaurants en activiteitencentra. Wij besluiten dat we uit eten gaan en eten bij Kika, wat we van harte kunnen aanbevelen! Na het eten is het ook laat en zoeken wij ons bed op om de volgende dag even rustig aan te doen.

Aardbeien

De volgende dag zijn we allemaal redelijk op tijd wakker en na een ontbijt lopen we het dorp in om even te kijken naar souvenirs en even langs het meer. Het is vandaag wat frisser met 21 graden en de wind waait behoorlijk. Nu is dat niet erg, omdat we vandaag ook wassen (moet ook gebeuren) en de was zo droog is! Het voornemen was om ook nog even te gaan zwemmen in Lake Wanaka, maar het valt tegen qua warmte en we hopen morgen een herkansing te hebben. Omdat we het rustig aan willen doen en fruit nodig hebben gaan we naar de Red Bridge Berries (vlakbij het vliegveld) om aardbeien te plukken. Deze kosten $16 per kilo en later begrijpen we ook dat we $3 als ‘entry fee’ moeten betalen en per persoon minimaal 500 gram moeten afrekenen. De eerste ronde plukken we ongeveer een kilo en natuurlijk moet er een kwaliteitscontrole plaatsvinden. Normaal is dit 1 op 10, maar wij verwachten dat wij 1 op 2 gecontroleerd hebben op kleur en vooral smaak. De kwaliteit is dik in orde en ook andere mensen ‘helpen’ met de kwaliteitscontrole. Omdat we niet begrepen hebben dat we per persoon 500 gram moeten afrekenen en maar 1 kilo hebben, gaan we terug om nogmaals te plukken. Na de 2^e ronde plukken en… testen, hoeven we geen vers aardbeienijs meer en hebben we 2 volle zakken aardbeien in plaats daarvan. Eenmaal thuis hebben we een spelletje gedaan (Dizzle) en gaat de BBQ iets later aan dan we eerder bedacht hadden.

Morgen vertrekken we richting Te Anau en onderweg passeren we ook nog een kersenboomgaard, maar mogelijk is het niet nodig om te stoppen om extra fruit in te slaan, misschien deze keer wel een ijsje?

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Franz Joseph Glacier, Fox Glacier en een helikopter vlucht

Franz Joseph Glacier, Fox Glacier en een helikopter vlucht

Kia Ora,

Joost en Hans zijn met de stenen langs een winkel geweest om te kijken of er Greenstone tussen zit, het antwoord: You have a lot of Green Stones, but no Greenstone. Helaas, niks gevonden dus en tot overmaat van ramp scheurde de zak met stenen waardoor het nogal een uitdaging was om ze netjes op het strand terug te leggen. Met deze teleurstelling op zak zijn wij vertrokken richting Glacier County (Gletsjer Gebied) om de gletsjers te bekijken.

Franz Joseph Glacier

De weg richting Franz Joseph is leeg en vrij saai voor het eerste stuk, lang recht en weinig te zien. Op een gegeven moment draaien we het bos weer in en bevinden we ons weer in het niemandsland, zo af te en passeert er een auto en we komen vaker een one lane bridge tegen. Bij lake Ianthe maken we een korte stop om even te lunchen. Mensen zijn er bezig met hun speedboot en jetski en kinderen, maar ook ouders worden op een board of waterski’s voortgetrokken. De parkeerplaats en steiger is een overnachtingsplek waar kamperen is toegestaan en voorzien is van een keurig schoon toilet. Wij slaan even over, want we zien onze favoriete vrienden, de sandflies, dus na de lunch in de auto en door. Eenmaal aangekomen in Franz Joseph (het dorp), rijden we door naar het gletsjer park en parkeren de auto. In plaats van eerst te kijken welke weg naar de gletsjer gaat, lopen we een pad in en komen tot de conclusie dat we de verkeerde kant opgaan, maar besluiten door te lopen tot de brug en dan terug te gaan. Eenmaal terug bij de auto nemen we het juiste pad en kunnen vanaf het uitzichtpunt de gletsjer zien. Het weer knapt op, de bewolking verdwijnt en als we eenmaal in Fox Glacier aankomen is het zonnig en warm.

Fox Glacier

Wij verblijven in het Lake Matheson Motel, waar wij een 3 kamer motel hebben en uitzicht op de bergen. We hebben al een tijdje niet meer gebruik van de barbecue gebruik gemaakt en vanavond staat er steak, sla en brood met knoflookboter op het menu. We kunnen heerlijk buiten zitten, maar na verloop van tijd begint het af te koelen en komen ook onze grote vrienden (de sandflies) weer naar buiten (na half 9) en gaan wij weer naar binnen. Het dorpje zelf stelt niks voor en ons advies is ook om Franz Josef te verblijven, mede doordat er meer faciliteiten zijn. Wij besluiten de volgende dag met de helikopter een rondvlucht en landing op een gletsjer te doen. Marietje en Jan Willem gaan niet mee, dus alleen Hans en Joost zullen de heli ingaan. Naast de helikopter kan je hier diverse wandelingen doen, onder andere naar Lake Matheson, waar je tussen 6 en 8 uur ’s ochtends de reflectie van de bergen kan zien, maar we bewaren dit tot de dag van vertrek.

Helikopter vlucht

De volgende dag staan we vroeg op, want vanwege de tijd en beschikbaarheid van de tocht vertrekken we niet uit Fox Glacier, maar Franz Joseph. Dit is een half uurtje rijden over een kronkelige weg door de dichtbegroeide bergen. Bij aankomst worden Joost en Hans gewogen en ingedeeld in een helikopter. Na een korte veiligheidsinstructie vertrekken we (Joost en Hans) met een busje richting het vertrekpunt en mogen Jan Willem en Marietje mee zodat ze het vertrek en aankomst kunnen zien en vastleggen. De helikopter komt net aan en wordt bijgetankt om weer verder te kunnen. Het vertrek is vanuit een grasveld bij een boerderij net buiten het dorp en zodra iedereen aan boord is legt Dion (de piloot) uit wat we gaan doen. We maken onze riemen vast, hoofdtelefoon op en de motoren beginnen harder te ronken en we zijn weg. De heli vliegt vlot naar voren en klimt snel op weg richting de bergen en de gletsjers. We starten nog met overzicht over het woud, wat langzaam verdwijnt en plaatsmaakt voor de kale bergheuvels met mos en uiteindelijk de besneeuwde toppen en de gletsjers. Het gebied rondom de Mount Cook en de bijbehorende gletsjers is uniek dat de gletsjers uitkomen in een begroeid dal met een subtropisch regenwoud. Wanneer we op ooghoogte met de bergtoppen zijn, is de zee ook weer zichtbaar en de loop van de rivieren uit het gletsjersmeltwater. Dion informeert ons dat we eerst een landing gaan maken en vervolgens de rondvlucht maken langs Mount Cook, Fox Glacier en tot slotte de Franz Joseph Glacier en dat we zoveel foto’s en video’s mogen maken als we willen. We gaan recht af op de gletsjer en de heli draait bij voor de landing, die verrassend zacht is. Iedereen stapt uit en we krijgen 10 minuten om foto’s te maken en even rond te lopen in de sneeuw. Bovenop is de temperatuur duidelijk lager, maar door de felle zon is het prima in een t-shirt te doen omdat het ook niet hard waait. Dion wijst ons erop dat er kleine wolken gaan vormen en het over een uur bewolkt is, als je dit dus zelf wilt gaan doen, kijk naar het weerbericht en ga bij voorkeur in de ochtend voor 12 uur. We worden verzocht in te stappen en de heli gaat weer soepel de lucht in en we gaan op weg richting Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Na Mount Cook vliegen we verder en eerst over de Fox Glacier om vervolgens via de Franz Joseph weer terug te keren. Dion vliegt extra laag over de Franz Joseph zodat we alle spelonken, scheuren en gaten kunnen zien, die indrukwekkend zijn. Tijdens onze vlucht zien we ook diverse andere helikopters die gedurende de ochtend aan- en afvliegen. We hebben dus veel geluk met het weer, want vaak regent het, is het bewolkt of is het weer niet geschikt om de vlucht te maken. Na de Franz Joseph vliegen we over het dal, over het dorp naar de landingsplaats waar wij exact 35 minuten na vertrek landen. Eenmaal uitgestapt kunnen we alleen maar glimlachen en hebben wij (Joost en Hans) een ervaring gehad die wij niet zullen vergeten.

In de middag hebben we (alle 4) hamburgers op de BBQ gegooid voor de lunch en hebben we nog de wandeling naar het uitkijkpunt op de Fox Glacier gedaan. Het was inmiddels al wat later en onze grote sandfly vrienden begonnen hun opwachting te maken, dus we hebben op de terugweg goed de pas erin gehouden. Eenmaal terug hebben we onze koffers gepakt omdat we morgen richting Wanaka gaan rijden, een rit van ruim 4 uur via de Haast pas. Een tip van onze kant, zorg dat je met een volle tank vertrekt, want er zijn zeer beperkt tankstations en degene in Haast, Franz Joseph en Fox Glacier weten dit en prijzen dit ook in. Ondanks de hoge prijzen was het tankstation in Franz Joseph ‘uitverkocht’, waardoor wij blij waren dat we in Fox Glacier konden tanken. Morgen gaan we nogmaals vroeg het bed uit om langs Lake Matheson te wandelen en hopelijk de spiegeling van de bergen hierin te zien.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost.

Pancake Rocks, Hokitika en Greenstone

Kia Ora,

Na ons vertrek uit Nelson wordt het al snel rustig op de weg, we gaan nu echt het binnenland in en de heuvels worden ruiger en helaas is het weer ook minder geworden, het regent behoorlijk van tijd tot tijd. Onderweg stoppen we na ongeveer anderhalf uur om koffie te drinken, dit willen we buiten op een bankje doen, totdat we de eerste sandfly zien, waardoor wij snel de boel oppakken en in de auto verder drinken. De eerste stop op weg naar Hokitika is Murchison waar we gebruik maken van het openbare toilet. Dit is echt een groot verschil met Nederland, er zijn openbare toiletten die meestal netjes zijn en prullenbakken waar je afval in kwijt kunt. Bijna iedereen op weg naar de westkust stopt hier omdat dit het eerste echte toilet op de route is.

Pancake Rocks

We volgen State Highway 6 (SH6) en rijden iets om langs Westport omdat we een bestemming onderweg hebben. De weg kronkelt langs de Buller Rivier en stroomafwaarts worden de bergen om ons heen steeds hoger. De Manuka (lokale boom) staat in bloei en door de witte bloemen lijken sommige heuvels wel grijs te worden in plaats van het gebruikelijke groen. De route is ook het begin van de ‘one lane bridge/road’, dit zijn bruggen en weggedeeltes waar maar 1 baan is om over te rijden en je soms voorrang moet geven of hebt. Dit scheelt qua onderhoud en aanleg in de kosten en omdat het relatief rustig is veroorzaakt het ook geen file. Eenmaal in de buurt van Westport gaan we verder over de SH6 richting Greymouth en vlak daarvoor de Pancake rocks. Het weer begint op te klaren en de weg gaat eerst over een heuvelachtig terrein over in een kustweg langs de kliffen met uitzicht op de ruige zee. Door een stukje om te rijden hoeven we niet apart naar de Pancake Rocks, maar passeren wij deze onderweg. Deze rotsformaties hebben naam te danken aan hun uiterlijk, het lijken netjes op elkaar gestapelde pannenkoeken. Toen wij 13 jaar geleden hier waren was het veel rustiger én was er naast het welcome center van The department of Conservation, niks. Nu zijn er diverse winkels en restaurants, die natuurlijk pannenkoeken op het menu hebben staan. We stappen weer in de auto en passeren onderweg Greymouth. Deze stad is niet echt bijzonder en wat ons betreft prima om doorheen te rijden zonder te stoppen. Eenmaal in Hokitika slaan we rechtsaf de oprit van het Fitzherbert Court motel in waar wij zullen verblijven.

Hokitika

Hokitika is een klein stadje aan de westkust van het Zuidereiland en hierna is er eigenlijk niet veel meer en kom je pas weer in een plaats van formaat bij Wanaka. De stad staat bekend om zijn Greenstone (Nieuw-Zeelandse jade) en de ruige zee met het vele drijfhout op het strand. De steden en dorpen in Nieuw-Zeeland zijn niet bijzonder en veel heeft weg van een gemiddeld dorp of stad in de verenigde staten. Hokitika is behoorlijk toeristisch en er zijn diverse winkels waar de Greenstone verkocht wordt. Wij zijn de avond van aankomst naar de ‘glowworm del’ geweest om nogmaals naar de gloeiwormen te kijken. In tegenstelling tot Kakahi is de locatie aangegeven op de weg én is het er een stuk drukker. Ondanks dit blijft het een indrukwekkend schouwspel van allerlei lichtjes die ogenschijnlijk in de rotsen branden. De volgende dag zijn wij de stad ingegaan en hebben even de winkels bezocht, boodschappen gedaan en een ’s ochtends een wandeling naar het strand gemaakt. De naam van de stad is ook uit drijfhout gemaakt en natuurlijk hebben wij netzoals alle toeristen hier een foto gemaakt. Het weer is inmiddels weer aangenaam, het is zonnig en 20 graden, wat vrij uitzonderlijk is voor deze kant van de westkust. Het waait hard en gelukkig zijn er geen sandflies in de stad, zodra je het bos ingaat kom je ze weer tegen. De sandflies houden van hoge luchtvochtigheid, kunnen niet tegen sterke wind en warmte, vandaar dat ze vooral aan de westkust van het zuidereiland voorkomen. Mocht je het Zuidereiland bezoeken, koop in Nieuw-Zeeland zelf de anti-insectenspray/stick om niet compleet lek gestoken te worden. Alleen de lokale middelen werken, dus probeer niet zelf wat mee te nemen, je gaat spijt krijgen!

Greenstone

Hokitika en omgeving staat bekend om het verwerken van greenstone (Nieuw-Zeelandse jade) tot allerlei sieraden, vaak vanuit de Maori traditie. Er zijn een enorm aantal winkels die dit verkopen en de prijzen variëren, maar het is een dure liefhebberij. Een klein recht stukje van 1 cm bij 4 cm, geslepen en wel kost $120 (€72), maar kan zelfs tot bedragen ver boven de $3000 (€1800) gaan. Aangezien wij helaas niet de Staatsloterij of de Postcodeloterij hebben gewonnen besluiten we zelf maar op zoek te gaan naar de stenen. Langs de kust zijn een aantal plekken waar dit kan, onder andere aan de riviermondingen die uitkomen in de oceaan, grofweg tussen Ross en Barrytown. Wij zijn naar de monding van de Hokitika River gereden om daar te gaan zoeken. Het lastige is dat wij als leken niet goed weten hoe ‘echte’ greenstone er nu onbewerkt uitziet en alles wat enigszins groen is gaat mee om te laten bekijken. In Hokitika is een winkel waar je zelf de stenen kunt slijpen en wij willen kijken of we nu het juiste gepakt hebben en er zelf iets van kunnen maken. Morgen rijden we dan vervolgens 2 uur verder naar Fox Glacier. Het weersvooruitzicht is goed en Hans en Joost willen per helikopter de gletsjer op om daar een wandeling te maken. De vorige keer kon dit niet vanwege de onophoudelijke regen, dus een zonnetje en 20 graden is meer dan welkom.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Blenheim, Nelson en Kaiteriteri

Kia Ora,

Picton is in zicht en de ferry is aan het aanmeren. Vlak voordat we aanmeren wordt aangekondigd dat we in ‘groepen’ van de boot af gaan en dat je rustig moet wachten totdat je aan de beurt bent. Allereerst worden de automobilisten, fietsers en mensen met kano’s (?) verzocht naar hun dek te gaan. Wij als voetgangers zijn als laatste, maar mogen als eerste van de boot af. De wandeling vanaf de boot gaat door een tunnel waar je een paar keer een trap op en af moet met de handbagage, om uiteindelijk uit te komen bij een gebouwtje waar je de bagage van de band kan halen. Een tip als je met een groep bent, ga met 1 persoon alvast naar de autoverhuur, dan ben je als eerste aan de beurt, want de rest van de mensen komt pas als de bagage binnen is. Ons verzoek om een Mitsubishi Outlander is gehonoreerd, alleen lijkt er nog een ‘blokkade’ op de auto te zitten. De oudere dame is druk aan het typen in het Hertz systeem van 1980 op basis van MS DOS. Na wat bellen met de manager krijgt ze het geregeld en geeft aan dat ‘the police won’t pull you over’ (de politie houd u nu niet meer aan). Snel pakken we de spullen in de auto en gaan we op weg richting Nelson.

Blenheim

Vanaf Picton gaan we richting Blenheim, waar een groot deel van de Nieuw-Zeelandse wijn geproduceerd wordt. We bevinden ons in de regio Marlborough en naast druiven, worden er allerlei groente en fruit verbouwd. Naast de Pak n Save (grote budget supermarkt) ligt een kersenboomgaard waar je zelf kersen kan plukken, daar stoppen we dan ook even. Bij binnenkomst krijg je een emmer aan een touw mee en moet je door lopen tot de borden PYO (Pick Your Own, zelf plukken). Natuurlijk moet je wel even kijken of ze rijp zijn én ze ook smaken, na een uitvoerige evaluatie vullen wij onze emmer en gaan terug om af te rekenen. De kosten vallen mee, $30, voor ongeveer 2 kilo die wij hebben afgerekend. Even verderop is een aardbeienplantage, waar je zelf ook aardbeien kan plukken, of vers aardbeienijs kan halen. Aangezien wij al kersen hebben en de aardbeien best duur zijn ($20/€12 per kilo) besluiten we maar een ijsje te nemen. Het ijs wordt gemaakt door de eigen ingevroren aardbeien te mengen met vers vanille ijs en dit in een bakje te doen. Bij het plukken krijg je een bak mee waar ongeveer een kilo in past, maar als je hetzelfde doet als de Nieuw-Zeelandse mevrouw naast ons, dan kan er inclusief een berg bovenop ruim 1,5 KG in. Na deze ‘lunch’ gaan wij verder richting Nelson.

De route gaat verder en diverse wijnproducenten adverteren aan de kant van de weg dat er geproefd kan worden, maar wij slaan even over omdat we op tijd en in goede staat in Nelson willen aankomen. De weg gaat de bergen in en het terrein wordt ruiger. De weg kronkelt naar boven en het uitzicht wordt steeds spectaculairder, iedere bocht is weer een ander vergezicht. We passeren Havelock, de hoofdstad van de groenlipmossel, waar er net zoveel restaurants als huizen zijn. Het eten van groenlipmossel heeft mogelijk een gunstig effect bij artrose, maar de wetenschappelijke onderbouwing hiervoor is zwak. Ondanks dat wordt er druk mee geadverteerd en zitten de restaurants vol.

Nelson

Na ongeveer 2 uur rijden uit Blenheim komen wij in Nelson aan. We verblijven in het Chelsea Park Motor lodge. Bij het inchecken worden welkom geheten door Dean, een zeer vriendelijke Kiwi die ons van allerlei informatie voorziet wat er te doen is en waar je kan eten. Wij kunnen deze plek ook aanraden, omdat je op loopafstand van het centrum en de supermarkt zit. Bovendien is het er schoon en zijn er prima bedden. Marietje en Hans zijn ’s avonds nog even naar de stad geweest, de sfeer is gezellig en alles ziet er verzorgd uit. Op het plein staan een aantal leuke restaurants en het park bij de kathedraal is mooi aangelegd en leuk om doorheen te wandelen. Vanuit Nelson kan je diverse (wijn-) dagtochten doen, of richting het Abel Tasman nationale park rijden om daar een dagtocht te doen per kano, te voet of per boot. Wij hebben dit tijdens ons vorige bezoek al gedaan en willen even bijkomen. Dean raad aan om naar Kaiteriteri te rijden en daar van het gouden strand te gaan genieten.

Kaiteriteri

Vanuit Nelson is het ongeveer een uur rijden richting Kaiteriteri en als je nog verder richting het Abel Tasman park wilt een half uur tot een uur extra. Mocht je zelf naar Abel Tasman willen, is het aan te raden om in Motueka of hoger in de baai een accommodatie te zoeken. De weg vanaf Nelson gaat langs diverse wijngaarden en diverse boomgaarden en kiwi plantages. Onderweg hebben wij nog gouden kiwi’s gekocht omdat ze er wel heel goed uitzagen. Het is opvallend druk op de weg, met veel vakantieverkeer en ook hier rijden mensen met caravans naar hun bestemming. Op een gegeven moment moeten wij van de State Highway rechtsaf richting Kaiteriteri en gaat de weg veel meer kronkelen en krijgen we een spectaculair uitzicht op de zee. In Kaiteriteri zelf is het vrij rustig, totdat we bij het strand aankomen. Hier is het net Zuid-Frankrijk, druk, met een restaurant, camping en een overvolle parkeerplaats. Na een rondje rijden vinden we een plekje en hebben we in het parkje naast het strand even ons brood gegeten zodat we geen zand happen. De regio wordt ook wel de ‘Golden Bay’ genoemd, vanwege de gouden stranden en hier is het zand goud van kleur. Het is een mooi tropisch uitzicht en we hebben kennisgemaakt met de Torea (oestervanger). Deze vogel is beschermd en er staan bordjes dat je ze met rust moet laten, maar toch is het handig om in de buurt van deze vogels te liggen. De Torea heeft namelijk een hekel aan meeuwen en jaagt ze ook direct weg, handig! Na een heerlijke middag op het strand gaan we terug richting Nelson om daar de groenlipmossels zelf te proberen bij het Anchor restaurant. Nieuw-Zeeland heeft ook op de meest vreemde plekken restaurantjes en cafés zitten en dit is geen uitzondering. Dit restaurant zit aan de ene kant aan de haven van Nelson, naast de chemische terminal, maar als je naar de andere kant gaat, zit je aan de plezierhaven. Oordeel van Jan Willem en Marietje over de groenlipmossel: Smaakt prima, iets steviger en groter dan de Nederlandse.

De volgende dag zijn wij vertrokken richting Hokitika, dit is een rit van ongeveer 5 uur rijden richting de westkust van het Zuidereiland. We komen dan ook meer in het gebied van een zeer vervelende ‘pest’ (plaagsoort), namelijk de sandfly (knut of de wetenschappelijke naam: Simuliidae). Iedereen die op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland is geweest weet waar we het over hebben en waarom we hiervoor maatregelen gaan nemen. Daarover later meer.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost.

P.s. de foto’s volgen later