Oud & Nieuw, Wellington en de Interislander

Kia Ora,

Bij het vertrek uit New Plymouth regent het pijpenstelen, het lijkt wel een beetje op Nederland, minus het hoge water. De route tot en met Whanganui is vrij saai en de regen maakt het er niet veel beter op. Je rijdt door een glooiend landschap, met links en rechts koeien, schapen en soms en soms een verdwaalde wandelaar die langs de State Highway aan het wandelen is. Wij hadden op de heenweg, net buiten Whanganui, richting New Plymouth ook een boerderij winkel gezien, Windermere Berry Farm en zijn hier gestopt. Je kan op de boerderij zelf aardbeien plukken en in de winkel allerlei bessen, jam en honing kopen. Wij hebben zelf genoten van pannenkoeken met verse aardbeien, slagroom, jam en ahornsiroop met een kop koffie en een als toetje een ijsje. Inmiddels was de regen ook weer terug en pas toen het redelijk droog was zijn we verder gereden. De weg verder naar Wellington is tot Levin vrij saai en plat. Je passeert ook Foxton waar een windmill ‘De Windmolen’ staat en waar je aantal Nederlandse dingen kunt kopen. Aangezien we hier eerder zijn geweest zijn we deze keer doorgereden. Vanaf Levin ga je de bergen in en met gemiddeld 8% moest onze SUV ook nog aardig werken. Eenmaal in Wellington wordt de weg vrij smal en kronkel je scherp naar beneden, maar heb je een prachtig uitzicht op de stad en de baai.

Oud en Nieuw

Onze aankomst in Wellington is 31 december en dus vieren wij oud en nieuw in de stad. Eenmaal bij onze appartementen aangekomen hebben we de bagage uitgeladen en moesten we de auto parkeren. Dit was een hele beleving, omdat in Wellington de parkeerplekken zowel op straat als in de parkeergarages krap zijn. Wij moesten de auto in een parkeergarage zetten en hebben dit met zijn tweeën gedaan, waarbij 1 buiten de auto stond om te kijken of de bumper niet de muur raakte en de zijkant niet de pilaar aantikte. In Nieuw-Zeeland is een grote SUV prettig om mee te rijden, maar nu hadden we graag een kleine Toyota Aygo gehad. Zonder krassen hebben we de auto geparkeerd en zijn wij naar Dockside gelopen om daar gezellig te gaan eten. Toevallig waren we 13 jaar geleden met oud en nieuw ook in Wellington en was er niet veel te zien of te doen. Deze keer was het anders, bij Whairepo lagoon zijn allerlei optredens en is er om 12 uur een vuurwerkshow die 3 minuten duurt. Het weer werkt mee en het is nog steeds een graad of 20 als we het nieuwe jaar ingaan. De sfeer is heel gezellig, maar zodra de vuurwerkshow is afgelopen is er een ware exodus van mensen die terug gaan naar huis, of de club in. Na een dag reizen waren wij ook toe aan ons bed en zijn ook richting ons appartement gegaan op Willis Street.

Wellington

De volgende ochtend zijn wij allemaal vroeg wakker (7 uur) en besluiten om even rustig te ontbijten en de stad in te gaan. Vanuit ons appartement is het ongeveer 25 minuten lopen naar ‘Old’ St Paul’s, de oude kerk in Wellington, gemaakt uit hout. De kerk is klein en valt weg in de hoogbouw eromheen. Het interieur is bijzonder, maar de kerkbanken zijn net zoals in Nederland, hard om op te zitten. Vanaf old St. Paul’s zijn wij langs het Nieuw-Zeelandse parlementsgebouw gelopen richting de Wellington Cable Car. Met de Cable Car kan je naar een hoger gedeelte van Wellington, waar de botanische tuinen zich bevinden. Vanaf de top van de heuvel heb je een schitterend uitzicht op de stad en kan je de gehele baai zien waarin Wellington ligt. In tegenstelling tot het ‘normale’ weer voor Wellington, was het zonnig en vrijwel windstil en was de wandeling door de tuinen aangenaam. Met name de rozentuin is prachtig en je ruikt het zodra je in de buurt bent.

De volgende dag hebben we met ons achternichtje Amy (dochter van André en Katryn) afgesproken. Amy woont in Wellington en we rijden via kronkelwegen naar haar toe om gezamenlijk naar een natuurpark ‘Zealandia’ te gaan om te wandelen. Dit park is een aanrader wat ons betreft, het is vlak buiten de stad en je kan er prachtig wandelen. Langs het pad staan houten pilaren waar de ‘Weta’, een soort van grote krekel in kan zitten om te schuilen gedurende de dag en de winter. Even verderop is er een reservaat waar de Takake, een uit de kluiten gewassen meerkoet, rondloopt. Helaas hebben wij er geen gezien, maar ze zijn ook zeldzaam en bedreigt. Even verderop verblijven een aantal Tuatora, een soort van leguaan, die alleen in Nieuw-Zeeland voorkomt. Wij willen nog richting de dam lopen om van het uitzicht te genieten en komen onderweg nog langs een voederplaats. Deze voederplaats is voor de Kaka, een inheemse bedreigde papegaai, die door op een klepje te gaan staan, bij eten kan. Dit is een van de papegaaien die voorkomen in Nieuw-Zeeland, naast de Kakapo en de Kea. Ondertussen is het ook lunchtijd en zijn we op een bankje gaan zitten om ons broodje kaas te eten, we blijven Nederlanders. Boven ons zit een Tui die we ook eindelijk kunnen fotograferen, maar de vogel besloot dit niet te waarderen en heeft Jan Willem voorzien van een donatie. Eenmaal op de dam kan je zien hoe groot het park is, wat vrij van ongedierte wordt gehouden en zich over een gehele vallei uitstrekt. Inmiddels is het ook tijd om terug te gaan richting de stad om Te Papa, het nationale museum van Nieuw-Zeeland te bezoeken.

Een bezoek aan Te Papa hoort wat ons betreft aan een bezoek bij Wellington. Het museum heeft een hele mooie afdeling waar de inheemse dieren en het verhaal achter de inheemse flora en fauna wordt uitgelegd. Daarnaast heeft het een gedeelte met de geschiedenis van de kolonisten en de immigranten die na de 2^e Wereldoorlog zijn aangekomen. Het meest aansprekende is misschien wel het gedeelte waarin de Maori geschiedenis wordt tentoongesteld. Het verdrag van Waitangi is hier ook te zien (het verdrag tussen de Maori en de Engelse Kolonisten), waarbij opvalt de Maori tekenen met een kruisje of een tekening, waaruit blijkt dat ze eigenlijk niet konden lezen wat er op papier stond. Het is nog steeds een gevoelig onderwerp en een van de houten tableaus met het verdrag erop is met graffiti door activisten zwart gemaakt. Om de dag af te sluiten zijn wij met Amy uit eten gegaan en hebben afscheid genomen. De volgende dag moeten we om 6 uur ’s ochtends opstaan om de Interislander ferry richting Picton te halen, dus is het weer een avond op tijd naar bed.

De Interislander

Dit blog is op de Interislander geschreven, dit is een van de ferry’s die vaart tussen Wellington en Picton. Op deze ferry gaat van alles en nog wat mee, mensen, dieren, auto’s, vrachtauto’s en zelfs een trein kan binnenkort mee! Het voordeel van de Interislander is dat wij onze Hertz huurauto hier kunnen inleveren en dan een klein stukje lopen naar de vertrek terminal. Als je zelf richting Nieuw-Zeeland gaat en van het ene naar het andere eiland wilt, kijk of de huurauto mee kan op de ferry, of dat je, zoals bij Hertz, de auto aan de ene kant inlevert en aan de andere kant weer een andere krijgt. De tocht duurt ongeveer 3,5 uur en je vaart vanuit de baai van Wellington via de Cook Strait naar het Fjord (in Nieuw-Zeeland: Sound) wat toegang geeft tot Picton waar de ferry aankomt. Aan boord zijn er diverse dingen te doen zoals een film kijken, even lunchen in het restaurant, of bij mooi weer genieten van het uitzicht bovenop dek 10. Wij hebben geluk, want het is prachtig weer en de zee is kalm. Vanaf Picton gaan wij via Blenheim door naar Nelson, waar we in een motel in de stad verblijven. Nu is even de vraag of Hertz wel de juiste auto klaar heeft staan, maar later meer daarover.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. foto's volgen later.